Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Δεν τα φάγαμε μαζί

Γράφει ο Λυσίας

Το θράσος και η ξεφτίλα, είναι ιστορικά καταγεγραμμένα, ως ιδίωμα των δικτατόρων. Από τους μορφασμούς και τα….. τσαλαπετεινίστικα φουσκώματα του Μουσολίνι, με τις χειμαρρώδεις του ανοησίες, την αρρωστημένη σοβαροφάνεια του Αδόλφου, μέχρι τα αλήστου μνήμης μυστριά του Πατακού και τα καλαματιανά του αρχηγού του, Γεωργίου.
Το θράσος και ο χαβαλές σε διάφορες εκδοχές.
Που τις περισσότερες φορές, προκαλεί στον λαό και ευθυμία….. Αν φυσικά έχει το κουράγιο και τη διάθεση για κάτι τέτοιο.
Εδώ, όμως το θράσος, ενός απόγονου, που εκτός των υλικών αποκτημάτων, προφανώς κληρονομεί και τα γονίδια, ξεπερνάει κάθε έννοια πρόκλησης. Αυτός ο θρασύς κύριος του σλόγκαν : ¨ Μαζί τα φάγαμε ¨. Και θα πρέπει επιτέλους κάποιος να του μιλήσει.
Και να του πει ότι έχει ξεπεράσει τα όρια. Και η υπομονή, με το…..κόκκινο πια αναμμένο, δεν κρατάει για πολύ ακόμα.
Ο αποτυχημένος με τη γκάφα Οτσαλάν κύριος, με τη θέση του, για τα Ίμια και με τόσα άλλα, ¨ ανδραγαθήματα ¨ θα έπρεπε πριν μιλήσει, να σκέπτεται πολύ. Όπως είπαμε και το θράσος, είναι ...........

Διάβασε τη συνέχεια εδώ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου