Υπάρχουν νύχτες που αλλάζουν την Ιστορία. Νύχτες όπου η οργή γίνεται φλόγα, η απελπισία μετατρέπεται σε ηρωισμό και η εκδίκηση παίρνει σάρκα και οστά στη θάλασσα του Αιγαίου. Σαν σήμερα, τον Ιούνιο του 1822, ο...
Κωνσταντίνος Κανάρης, νεαρός μπουρλοτιέρης από τα Ψαρά, χτυπά την καρδιά του οθωμανικού στόλου και παίρνει εκδίκηση για τη Σφαγή της Χίου – μια πληγή που ακόμα αιμορραγεί στη συλλογική μνήμη του Γένους.
Οι Οθωμανοί γιόρταζαν το Ραμαζάνι, αμέριμνοι, στη ναυαρχίδα του Καρά Αλή, αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Χίου – του ίδιου νησιού που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε γίνει τόπος μαζικής σφαγής, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και σκλαβωμένους αμάχους.
Ο Κανάρης, μαζί με τον Ανδρέα Πιπίνο και λίγους ψυχωμένους ναυμάχους, πλησιάζουν αθόρυβα με δύο πυρπολικά. Το σχέδιο είναι απλό, αλλά θανατηφόρο: να προσκολλήσουν το ένα μπουρλότο στη ναυαρχίδα, να το πυρπολήσουν και να φύγουν πριν γίνουν αντιληπτοί. Είναι ένα σχέδιο αυτοκτονίας – και ταυτόχρονα, η πιο ηρωική πράξη της χρονιάς.
Η επίθεση εκτελείται με τρομακτική ακρίβεια. Ο Πιπίνος αποτυγχάνει να καταστρέψει το πλοίο του αντιναύαρχου, αλλά ο Κανάρης καρφώνει το μπουρλότο του στη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Η φωτιά απλώνεται αστραπιαία. Μέσα σε λίγα λεπτά, το πελώριο οθωμανικό πλοίο μετατρέπεται σε πύρινη κόλαση.
Ακολουθεί μια φονική έκρηξη. Πάνω από 2.000 Οθωμανοί ναύτες καίγονται ή πνίγονται. Ανάμεσά τους και ο ίδιος ο ναύαρχος Καρά Αλής, που σύμφωνα με την παράδοση καίγεται ζωντανός. Το απανθρακωμένο σώμα του, λέγεται, ότι ξεβράστηκε λίγες μέρες αργότερα σε μια ακτή του νησιού.
Η πυρπόληση της ναυαρχίδας δεν ήταν μόνο πράξη αντίποινων. Ήταν ένα στρατηγικό πλήγμα, ένα ηθικό σοκ και ένα διεθνές μήνυμα. Η είδηση κάνει τον γύρο των ευρωπαϊκών εφημερίδων. Οι φιλέλληνες συγκινούνται. Η Ελλάδα εμφανίζεται όχι ως το θύμα, αλλά ως ο γενναίος μαχητής.
Ο Κανάρης αναδεικνύεται σε θρύλο. Η μορφή του μπαίνει στο πάνθεον των ηρώων της Επανάστασης. Ο ίδιος παρέμεινε μέχρι τέλους σεμνός και σιωπηλός – όπως είπε αργότερα ο Φωτάκος: «Μίλαγε λίγο, αλλά έκανε πολλά».
Η νύχτα της 6ης Ιουνίου του 1822 ήταν η στιγμή που η Ελλάδα σήκωσε ξανά το κεφάλι της, φώναξε «δεν ξεχνώ» και έδειξε πως μπορεί να χτυπήσει τον εχθρό με εξυπνάδα, τόλμη και αποφασιστικότητα.Οι Οθωμανοί γιόρταζαν το Ραμαζάνι, αμέριμνοι, στη ναυαρχίδα του Καρά Αλή, αγκυροβολημένη στο λιμάνι της Χίου – του ίδιου νησιού που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε γίνει τόπος μαζικής σφαγής, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και σκλαβωμένους αμάχους.
Ο Κανάρης, μαζί με τον Ανδρέα Πιπίνο και λίγους ψυχωμένους ναυμάχους, πλησιάζουν αθόρυβα με δύο πυρπολικά. Το σχέδιο είναι απλό, αλλά θανατηφόρο: να προσκολλήσουν το ένα μπουρλότο στη ναυαρχίδα, να το πυρπολήσουν και να φύγουν πριν γίνουν αντιληπτοί. Είναι ένα σχέδιο αυτοκτονίας – και ταυτόχρονα, η πιο ηρωική πράξη της χρονιάς.
Η επίθεση εκτελείται με τρομακτική ακρίβεια. Ο Πιπίνος αποτυγχάνει να καταστρέψει το πλοίο του αντιναύαρχου, αλλά ο Κανάρης καρφώνει το μπουρλότο του στη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Η φωτιά απλώνεται αστραπιαία. Μέσα σε λίγα λεπτά, το πελώριο οθωμανικό πλοίο μετατρέπεται σε πύρινη κόλαση.
Ακολουθεί μια φονική έκρηξη. Πάνω από 2.000 Οθωμανοί ναύτες καίγονται ή πνίγονται. Ανάμεσά τους και ο ίδιος ο ναύαρχος Καρά Αλής, που σύμφωνα με την παράδοση καίγεται ζωντανός. Το απανθρακωμένο σώμα του, λέγεται, ότι ξεβράστηκε λίγες μέρες αργότερα σε μια ακτή του νησιού.
Η πυρπόληση της ναυαρχίδας δεν ήταν μόνο πράξη αντίποινων. Ήταν ένα στρατηγικό πλήγμα, ένα ηθικό σοκ και ένα διεθνές μήνυμα. Η είδηση κάνει τον γύρο των ευρωπαϊκών εφημερίδων. Οι φιλέλληνες συγκινούνται. Η Ελλάδα εμφανίζεται όχι ως το θύμα, αλλά ως ο γενναίος μαχητής.
Ο Κανάρης αναδεικνύεται σε θρύλο. Η μορφή του μπαίνει στο πάνθεον των ηρώων της Επανάστασης. Ο ίδιος παρέμεινε μέχρι τέλους σεμνός και σιωπηλός – όπως είπε αργότερα ο Φωτάκος: «Μίλαγε λίγο, αλλά έκανε πολλά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου