Σάββατο 27 Απριλίου 2019

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ: «Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι θαμμένος στη Βεργίνα»


Aνατρέπει την ιστορία και δημιουργεί τεράστια ερωτηματικά η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ η οποία σε συνέντευξη της αποκαλύπτει πως ο Μέγας Αλέξανδρος είναι θαμμένος στον τάφο του Φιλίππου στη Βεργίνα λέγοντας μάλιστα πως «συμφωνεί απόλυτα με τα ευρήματα των Αμερικανών» 
 
Η... 

 
 
 
συνέντευξη της Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ δόθηκε στο Πρακτορείο Magazine με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου «Ο Μέγας Αλέξανδρος των Βυζαντινών» και δίνει νέα δεδομένα στην ιστορία 

Χαρακτηριστικά αναφέρει:

«Στο νεκροκρέβατο του λεγομένου Φιλίππου (στη Βεργίνα) βλέπουμε ένα Διόνυσο και έναν σάτυρο. Όταν ο Αλέξανδρος φτάνει στην Τύρο, συναντά τέτοια αντίσταση που νομίζει ότι πρέπει να την εγκαταλείψει. Το βράδυ, βλέπει στον ύπνο του έναν σάτυρο και ως μαθητής του Αριστοτέλη καταλαβαίνει σα- τύρος, ότι η “Τύρος δική σου”. Μένει και παίρνει την Τύρο. Όταν ο Αλέξανδρος έγινε ο κατακτητής των κατακτητών έστειλε στους Έλληνες μία προσταγή: να τον κάνουν θεό.

Οι Σπαρτιάτες είπαν ότι αφού θέλει να γίνει θεός ας γίνει. Οι Αθηναίοι άρχισαν κουβέντα.

Ο Δημάδης, αν θυμάμαι καλά, φίλος του Αλεξάνδρου, τους είπε να τον κάνουν 13ο Ολύμπιο. Οι Αθηναίοι θύμωσαν και έβαλαν πρόστιμο στο Δημάδη. Και αυτός τους είπε: “Όποιος κρατάει τον ουρανό, χάνει τη γη”.

Οι Αθηναίοι φοβήθηκαν ότι ο Αλέξανδρος θα έστελνε ένα άγημα και έτσι τον έκαναν Διόνυσο. Και βγήκε ο περίφημος ο Διογένης και είπε: “Αν κάνατε αυτόν Διόνυσο, εμένα να με κάνετε σέραπι”. Διόνυσος και σέραπις επάνω στο νεκροκρέβατο (στον βασιλικό τάφο στη Βεργίνα) καταλαβαίνουμε ότι θα μπορούσε να είναι μόνο του Αλεξάνδρου και όχι του Φιλίππου».

Ποιά είναι η σύνδεση του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τους Βυζαντινούς;

«Οι Βυζαντινοί είναι συνέχεια των Ρωμαίων. Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τον Μέγα Αλέξανδρο ως το μεγαλύτερο κατακτητή, τον αήττητο στρατάρχη και στην Αλεξάνδρεια, όπου ήταν το μαυσωλείο, είχαμε επισκέψεις Ρωμαίων αυτοκρατόρων, νομίζοντας ότι είναι εκεί ο Αλέξανδρος. Είμαι πεπεισμένη ότι δεν ήταν εκεί».

Γιατί η Ελένη Αρβελέρ πιστεύει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν θαμμένος στην Αλεξάνδρεια;

«Στο “χρονικό της Βεργίνας” ο Ανδρόνικος λέει: “όταν είδα τον Μεγαλέξανδρο στη ζωφόρο, στεφανηφόρο, είπα ‘Μεγαλέξανδρος’, αλλά όντας σίγουρος ότι ο Μεγαλέξανδρος είναι θαμμένος στην Αλεξάνδρεια τον απέκλεισα κι έτσι απέκλεισα τον Φίλιππο Γ’, γιατί αυτός ήταν απόλεμος, καθυστερημένος… οπότε δε μου έμενε παρά ο Φίλιππος Β’…”Κι έτσι έχουμε όλη τη Βεργίνα ως μνημείο του Φίλιππου Β’, γιατί όλοι είναι πεπεισμένοι ότι ο Αλέξανδρος είναι στην Αλεξάνδρεια. Υπάρχουν πάνω από πενήντα μνείες ότι ο Αλέξανδρος είναι στην Αλεξάνδρεια. Τις έπιασα μία μία.

Όλες οι μνείες για την ταφή του Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια είναι τρεις αιώνες μετά. Μέσα στον τάφο του λεγομένου Φιλίππου υπάρχει το ομοίωμα του Αλεξάνδρου. Λέω στον Ανδρόνικο “Βρε Μανώλη, είναι δυνατόν βασιλεύς βασιλεύων να είναι μέσα σε τάφο, αν είναι ο Φίλιππος; Γιατί, αν ήταν ο Φίλιππος τότε ο Αλέξανδρος ήταν βασιλεύς βασιλεύων και τον βάζουν μέσα σε τάφο;”. “Έλα βρε Ελένη, ο Αλέξανδρος είναι θαμμένος στην Αλεξάνδρεια”, μου είπε».

Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα που στηρίζουν τη θεωρία της για το πού βρίσκεται το τάφος του Αλέξανδρου είναι αυτά των Αμερικανών.

«Οι Αμερικανοί ανθρωπολόγοι, βρήκαν ένα σκελετό εκτός του τάφου, αλλά στη Βεργίνα. Ο σκελετός φέρνει ένα τραύμα στην κνήμη, ακριβώς όπως ήταν του Φιλίππου. Οπότε, ο σκελετός αυτός που είναι και μεγαλύτερος από το θώρακα που έχουν βρει στη Βεργίνα και ο οποίος θώρακας είναι ακριβώς ο ίδιος που φορούσε ο Μεγαλέξανδρος στη μάχη των Γαυγαμήλων, στο περίφημο ψηφιδωτό της Πομπηίας.

Οπότε, οι Αμερικανοί λένε ότι αποκλείεται να είναι ο Φίλιππος στον τάφο της Βεργίνας.

Επίσης, στο σκελετό του λεγόμενου Φιλίππου βρέθηκαν ίχνη ενός ορυκτού, που λέγεται χουντίτις. Κανείς δεν ήξερε τι ήταν και το έστειλαν στο Δημόκριτο και ο υπεύθυνος είπε ότι το ορυκτό είναι μόνο αιγυπτιακό και το χρησιμοποιούσαν στην Αίγυπτο για τις μούμιες.

Από κάτι τέτοια λέω να ξυπνήσουμε. Έχουμε το Μέγα Αλέξανδρο στη Βεργίνα.

Άλλωστε, υπάρχει ένα ολόκληρο βιβλίο του Παπαζώη, ο οποίος από την αρχή φώναζε ότι ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος και όχι ο Φίλιππος. Όλοι δέχονται ότι σε έναν από τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας, υπάρχει ο σκελετός του μικρού Αλεξάνδρου, του γιου του δηλαδή. Αυτόν τον βρήκαν στεφανωμένο. Είναι όλοι σίγουροι ότι είναι ο μικρός.

Τί περιμένουν για να κάνουν την οστεϊκή ανάλυση του μικρού με τη Βεργίνα;

Την έχουν κάνει και είπαν ότι έχει σχέση. Βεβαίως, αν είναι ο μπαμπάς του έχει σχέση. Είπαν ότι έχει σχέση, επειδή είναι ο Φίλιππος, ο παππούς του.

Αν όμως κάνουν και την ανάλυση του «Αμερικανού» Φιλίππου θα ξέρουμε ότι αν και τα τρία συνάδουν, σίγουρα έχουμε τον Αλέξανδρο στη Βεργίνα. Αλλά δεν το κάνουν αυτό…» .

Το θέμα της ταφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου επανέρχεται συνεχώς – Η Αρβελέρ παραθέτει τα γεγονότα με χρονική ακολουθία:

«Όταν πεθαίνει ο Αλέξανδρος στη Βαβυλώνα, τον μεταφέρουν στη Δαμασκό. Αν πρόκειται να πάει να ταφεί στην Αλεξάνδρεια δεν είναι ο δρόμος από τη Βαβυλώνα στη Δαμασκό, αλλά από την άλλη μεριά.

Στη Δαμασκό, έχει πάει αντιπρόσωπος του Περδίκκα, αντιβασιλέα του Μακεδόνα, για να πάρει τον Αλέξανδρο.

Εκεί καταφθάνει ο Πτολεμαίος ο Αιγύπτιος και κλέβει τη σωρό και τη μεταφέρει στη Μέμφιδα, περιμένοντας να κάνει το μαυσωλείο στην Αλεξάνδρεια. Στη Μέμφιδα υπάρχουν δύο φρουροί Μακεδόνες. Το μαυσωλείο στην Αλεξάνδρεια γίνεται μετά από 20 χρόνια.

Η ελληνιστική εποχή είναι γεμάτη σκοτωμούς και φόνους. Είναι μία αιματηρή εποχή της ελληνικής ιστορίας.

Οι φρουροί Μακεδόνες μεταφέρουν τον Αλέξανδρο τον οποίο έχουν θάψει ελληνικό τω τρόπω, δηλαδή τον έχουν κάψει, χωρίς να καούν τα κόκκαλα και τον έχουν βάλει με τα πορφυρά μέσα, αυτά που βρήκαν στη Βεργίνα.

Οπότε φτάνει ξανά στη Δαμασκό και από εκεί η Ευρυδίκη και ο άντρας της ο Φίλιππος Γ’ τον μεταφέρουν στη Μακεδονία. Γιατί δε γίνεται ντόρος στη Μακεδονία; Γιατί η βασίλισσα Ευρυδίκη είναι αυτή που διοικεί και είναι η πρώτη εχθρός της Ολυμπιάδας.

Αν φτάσει ο Αλέξανδρος, γιος της Ολυμπιάδας στη Μακεδονία, η Ολυμπιάδα θα είναι η πρώτη των πρώτων, οπότε η Ευρυδίκη χάνει κάθε φήμη και αίγλη. Οπότε, ή κρατά στο σκελετό μυστικό ή τον θάβουν με διακριτικότητα.

Έχουμε ένα επίγραμμα του 1ου αιώνος από το Μακεδόνα ποιητή Αδαίο, που γράφει:

“Αν θέλεις να υμνήσεις τον τύμβο του Αλεξάνδρου ψάξε τον σε δύο ηπείρους”, η μία είναι η Αίγυπτος εκεί όπου όλος ο κόσμος νομίζει ότι θάφτηκε, η άλλη; Αυτά αναφέρω στο βιβλίο και κανείς δε μιλάει».

Ο Λουκιανός έχει γράψει ότι ο Αλέξανδρος θα ήθελε να ξαναζήσει για να δει όσα ιστορούνται για εκείνον.

«Λέει και κάτι άλλο πολύ σοβαρό. Ότι πολύς αγώνας θα γίνει μετά το θάνατό του μεταξύ των επιγόνων.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ζούσε σε μία εποχή που ήξερε ότι γύρω του υπάρχουν φιλοδοξίες, ματαιοδοξία και όλα τα πράγματα τα τελείως ανθρώπινα, τα οποία κάνουν αυτή τη στιγμή και οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία να μην έχουμε σίγουρη απάντηση».

Αισθάνεται ικανοποιημένη από τον τρόπο που διδάσκεται η ιστορία, η κυρία Αρβελέρ;

«Στην Ευρώπη διδάσκεται τέλεια. Στην Ελλάδα δεν ξέρω. Εμείς στα σχολεία στη Γαλλία, έχουμε για παράδειγμα για τη Γαλλική Επανάσταση τέσσερα – πέντε βιβλία.

Το ένα λέει ότι ήταν καλός ο Ροβεσπιέρος, το άλλο ότι ήταν εγκληματίας. Τα διδάσκουν όλα στα παιδιά. Και μαθαίνουν ότι υπάρχει αυτή η αντίθεση και ότι πρέπει να δημιουργηθεί κάποια κριτική σκέψη, ούτως ώστε να υπάρχει μία άποψη, η οποία αν και δεν είναι αντικειμενική, θα είναι άποψη ανθρώπων που γνωρίζουν και το μεν και το δε.

Εδώ δε γνωρίζεις ούτε το μεν ούτε το δε. Η ιστορία δεν είναι μονόδρομος. Αυτή η αντίθεση κάνει την ιστορία ένα ζωντανό μάθημα. Όταν δεν ξέρεις ιστορία, η ιστορία εκδικείται. Δεν επαναλαμβάνεται. Εκδικείται. Είναι τελείως διαφορετική».

Ποια είναι λοιπόν, η αλήθεια της ιστορίας;

«Η αλήθεια της ιστορίας είναι να ξέρεις όλη την αντίθεση και όχι μόνο τη μία άποψη. Η μία άποψη είναι οπωσδήποτε υποκειμενική. Ο διπλανός έχει πάντα και κάποιο δίκιο. Αυτό πρέπει να μάθουμε στα παιδιά.

Ο διπλανός δεν είναι πάντα ο βάρβαρος. Δεν είναι σίγουρο ότι όλοι οι εχθροί ήταν βάρβαροι, ούτε είναι σίγουρο ότι όλοι οι βασιλιάδες των Βυζαντινών ήταν ευσεβείς. Αυτές οι ολότητες και οι γενικότητες είναι μία παραχάραξη της ιστορίας».

Ποια είναι η πιο σημαντική ανάμνηση για την κυρία Αρβελέρ, έχοντας διαγράψει τη δική της πορεία από τα προσφυγικά του Βύρωνα μέχρι το Παρίσι; Μας απαντά:

«Η αντίσταση εναντίον των Γερμανών. Και δε λέω πια των Γερμανών, λέω των ναζιστών. Στην αντίσταση έμαθα ακριβώς ποια είναι η εθνική αλληλεγγύη και ποια είναι η υπόσταση του ανθρώπου που θέλει να μείνει όρθιος, να πεθάνει όρθιος και να μη ζήσει γονατιστός. Αυτό είναι για εμένα το περίφημο σύνθημα. Για εμένα το μεγαλύτερο μάθημα είναι η Εθνική Αντίσταση σε οποιοδήποτε της χρώμα».

Τρίτη 23 Απριλίου 2019

Η μάχη της Αλαμάνας - Ο ηρωικός Αθανάσιος Διάκος και ο μαρτυρικός θάνατός του Ποιος ήταν ο ένας εκ των ηρώων του 1821: «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι»


 Η μάχη της Αλαμάνας: Ο ηρωικός Αθανάσιος Διάκος και ο μαρτυρικός θάνατός του Ποιος ήταν ο ένας εκ των ηρώων του 1821 - Η αρχή της Επανάστασης στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα - Ο Ομέρ Βρυώνης και ο Κιοσέ Μεχμέτ στη Φθιώτιδα - Η μάχη και το τραγικό τέλος
  

Μία από τις θρυλικές μορφές του 1821, είναι αναμφίβολα ο

Αθανάσιος Διάκος. Ο ηρωικός του αγώνας στην Αλαμάνα απέναντι σε πολλαπλάσιους Τουρκαλβανούς και ο μαρτυρικός του θάνατος στη Λαμία, συγκλονίζουν ακόμα και σήμερα
Ωστόσο...
η απώλειά του ένα μόλις μήνα μετά την κήρυξη της Επανάστασης, άφησε δυσαναπλήρωτο κενό και υπήρξε μεγάλο πλήγμα για τον Αγώνα, ιδιαίτερα στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα.

Ο Αθανάσιος Διάκος  

Αν και όλοι οι Έλληνες ξέρουμε (ελπίζουμε…) τον Αθανάσιο Διάκο, αγνοούμε αρκετά στοιχεία για την ζωή του. Θα παραθέσουμε εδώ ορισμένες πληροφορίες άγνωστες ως επί το πλείστον στο ευρύ κοινό.

Γεννήθηκε στο χωριό Αθανάσιος Διάκος (παλαιότερα Άνω Μουσουνίτσα) ή στην Αρτοτίνα. Και τα δύο αυτά χωριά βρίσκονται στη Φωκίδα.

Ως έτος γέννησής του, αναφέρεται πιθανότατα το 1788 (σύμφωνα με άλλη εκδοχή γεννήθηκε το 1786).
Ο παππούς του Αθανάσιος Γραμματικός, ήταν επικεφαλής σώματος που δρούσε εναντίον των Τούρκων στην Παρνασσίδα και τη Δωρίδα. Ο πατέρας του ονομαζόταν Νικόλαος. Το επώνυμο του πατέρα του, πιθανότατα ήταν Μασαβέτας (και όχι Γραμματικός όπως αναφέρουν κάποιες πηγές).


Για τον Αθανάσιο Διάκο, γράφει ο Γερμανός ιστορικός Gustar Hertzberg (1826 – 1907):
"Ο Αθανάσιος ήτο υιός αγρότου διαλάμπων επί κάλλει νεαρώ, καταγόμενος εκ της ου μακράν του Καρπενησίου εν τη βορεία κλιτύι του Τυμφρηστού κειμένης κώμης Μυσονίτζης, καλούμενος συνήθως Διάκος (Διάκονος), διότι την της νεότητος παίδευσιν είχε λάβει εν τη περί την Αρτοτίναν παρά το όρος Κόρακα (νυν Βαρδούσια) μονή του Αγίου Ιωάννου (χωρίς όμως να χειροτονηθεί). Η βδελυρά επιθυμία, ην ο Τούρκος βοεβόδας του Λιδορικίου ησθάνετο προς τον νέον, ηνάγκασεν αυτόν να φύγει από της Μονής "εις το όρος". Ο ηγούμενος αυτού συνέστησεν αυτόν εις περίφημον τινα κλέφτην ονόματι Σκαλτσοδήμον, εν τοις παλικαρίοις δε τούτου ασκηθείς ο Διάκος εγένετο μετ' ολίγον άξιος πολεμιστής.

Στη Μονή (του Ιωάννου του Πρόδρομου), ο Διάκος δεν πήγε για "να ασπασθεί τον μοναχικόν βίον, αλλά να διδαχθεί παρά τινος καλογήρου εκπληρούντος χρέη διδασκάλου, όπως συνέβαινε καθ' όλην την Ελλάδα επί τουρκοκρατίας, την Οκτάηχον και το ψαλτήρι"

(Ανδρέας Καρκαβίτσας, "Περί Αθανασίου Διάκου")

Στη Μονή, ο νεαρός Αθανάσιος (περίπου 15-16 ετών ήταν όταν πήγε εκεί), πρόσφερε υπηρεσίες στους καλόγερους, έψελνε και διάβαζε τον "Απόστολο". Σύμφωνα με τον Α. Καρκαβίτσα, σ' ένα γάμο στην Αρτοτίνα, κατά τη διάρκεια του γλεντιού άρχισαν οι πυροβολισμοί στον αέρα (κάτι ανάλογο με τις μπαλοθιές στην Κρήτη σήμερα). Όμως από μια αδέσποτη σφαίρα, σκοτώθηκε ένας νεαρός. Όλοι υπέδειξαν ως υπεύθυνο για τον χαμό του τον Α. Διάκο, χωρίς όμως να είναι βέβαιο ότι ήταν αυτός ο δράστης. Ο Διάκος άρχισε να κρύβεται στα γύρω βουνά, αλλά όταν πήγε σ' ένα πανηγύρι (ή άλλο γάμο) τον Δεκαπενταύγουστο, τον συνέλαβαν οι Τούρκοι, μαζί με κάποιον Καφέτζο και τους οδήγησαν στον πασά του Λιδορικίου, ο οποίος τους φυλάκισε. Όμως ο Διάκος και ο Καφέτζος κατάφεραν να ξεφύγουν και έφτασαν στο λημέρι του Τσαμ Καλόγηρου, ξακουστού κλέφτη της Δωρίδας.

Μετά τον θάνατο του Τσαμ Καλόγηρου, οι άνδρες του σκόρπισαν σε μπουλούκια. Ένα του Διάκου ,ένα του Γούλα και ένα του Σκαλτσοδήμου. Όταν ο Αλή πασάς, που προετοίμαζε εξέγερση εναντίον της Πύλης, κάλεσε στα Γιάννενα Έλληνες και Αρβανίτες καπεταναίους, πήγε στην πρωτεύουσα της Ηπείρου και ο Αθανάσιος Διάκος (1814). Εκεί έμεινε δύο χρόνια και έγινε φίλος, μεταξύ άλλων, και με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Με την επιστροφή του στη Ρούμελη, άφησε το αρματολίκι του Λιδορικίου στον Σκαλτσοδήμο και πήγε μόνο μ' ένα σύντροφο, τον Περλίγκα, στη Λιβαδειά. "Εκεί εύρε τον φίλον του Οδυσσέα (Ανδρούτσο), οπλαρχηγόν Λεβαδείας από του 1816, όστις τον εφιλοξένησε μετά χαράς και τον διόρισε πρωτοπαλίκαρόν του", γράφει ο Α. Καρκαβίτσας.

Το 1819, οι Διάκος και Ανδρούτσος είχαν έντονη διαφωνία, γιατί π πρώτος δεν συγχωρούσε τη σκληρότητα του δεύτερου. Ο Ανδρούτσος έφυγε για τα Γιάννενα και οι περισσότεροι άνδρες του ακολούθησαν τον Α. Διάκο, τον οποίο ο βοεβόδας της Λιβαδειάς Καρά – Ισμαήλ, διόρισε αρματολό της περιοχής. Ο Διάκος είχε άψογη συνεργασία με τους τοπικούς άρχοντες Ιωάννη Λογοθέτη και Νικόλα Νάκο. Στη φιλική Εταιρεία μυήθηκε πιθανότατα από τον Αθανάσιο Ζαρίφη.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο Διάκος είχε συγκροτήσει πειθαρχημένο στρατιωτικό σώμα και, "ως αρχηγός των αρμάτων της Λιβαδειάς" είχε δική του σφραγίδα με τον δικέφαλο αετό και γράμματα Ο.Θ.Ν.Κ. (= ο Θεός νικά).

Αυτό είναι σε γενικές γραμμές, ένα σύντομο βιογραφικό του Αθανάσιου Διάκου. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που δίνουν διαφορετικά στοιχεία για τον ήρωα. Όπως γράφει ο Γιάννης Α. Ρουφαγάλης στο έργο του "Αρτοτίνα" (1990), ο πατέρας του Α. Διάκου καταγόταν από την Άνω Μουσουνίτσα και η μητέρα του από την Αρτοτίνα. Ο πατέρας του ονομαζόταν Γιώργος Πανουργιάς και στάλθηκε από τους γονείς του σαν ψυχογιός – τσοπάνης, στον αρχιτσέλιγκα θείο του Θανάση Γραμματικό στην Αρτοτίνα, γύρω στο 1760. Ο Ψυχογιός, όπως ήταν γνωστός πλέον στην Αρτοτίνα, παντρεύτηκε αργότερα την Χρυσούλα Καφούρα ή Μπουκουβάλα, που καταγόταν από την Αρτοτίνα και μπήκε "σώγαμπρος" στο σπίτι της οικογένειας της συζύγου του. Το ζευγάρι απόκτησε πέντε παιδιά, τρία κορίτσια και δύο αγόρια. Ένα από αυτά ήταν ο Θανάσης (Αθανάσιος Διάκος).

Για τις διχογνωμίες και τις αντικρουόμενες πληροφορίες, γράφει σχετικά, και πολύ εύστοχα, ο Σαράντος Ι. Καργάκος στο έργο του "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821":
"Η σύγχυση ως προς το επώνυμο και την γενέτειρα οφείλεται στο ότι τότε δεν υπήρχαν δημοτολόγια ούτε βιβλία γεννήσεων, βαφτίσεων κλπ. To όνομα τότε δεν το κληρονομούσες, το δημιουργούσες. Επίσης, λόγω του κτηνοτροφικού βίου, οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών κινούνταν από οικισμό σε οικισμό έτσι που τα παιδιά μιας πολυμελούς οικογένειας μπορεί να είχαν γεννηθεί σε μέρη διαφορετικά. Μετά την απελευθέρωση, οι κάτοικοι διαφόρων περιοχών, στις οποίες ζούσαν απόγονοι διακεκριμένων αγωνιστών διαγωνίζονταν και διαγωνίζονται για την καταγωγή των ηρώων".

Η Επανάσταση στην Ανατολική Στερεά

Το ξέσπασμα της Επανάστασης στον Μοριά τον Μάρτιο του 1821, εξαπλώθηκε αστραπιαία στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα. Από τις 24 Μαρτίου ως τις 8 Απριλίου, οι επαναστάτες απελευθέρωσαν τα Σάλωνα (Άμφισσα), το Λιδορίκι, τη Λιβαδειά, την Αταλάντη, τη Θήβα και την Μπουδουνίτσα (Μενδενίτσα)
Αυτό οφειλόταν κυρίως στο ότι η Ανατολική Στερεά είχε ισχυρή αρματολική και κλέφτικη παράδοση και οπλαρχηγούς έμπειρους, με τόλμη και υψηλό φρόνημα (Οδυσσέας Ανδρούτσος , Δήμος Σκαλτσάς , Πανουργιάς, Βασίλης Μπούσγος, Ιωάννης Δυοβουνιώτης και φυσικά, ο Αθανάσιος Διάκος ). Οι περισσότεροι ήταν μυημένοι στη Φιλική Εταιρεία, ενώ αρκετοί είχαν θητεύσει στον στρατό του Αλή πασά!

Η περιοχή είχε όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα. Αποτελούσε την οδό απ’ όπου θα επιχειρούσαν να περάσουν οι σουλτανικές δυνάμεις προς την εστία της Επανάστασης, την Πελοπόννησο.
Ομέρ Βρυώνης και Κιοσέ Μεχμέτ στη Ρούμελη.

Από την Πύλη δόθηκε εντολή στον Χουρσίτ πασά να καταπνίξει την Επανάσταση. Αυτός όμως ήταν καθηλωμένος στα Γιάννενα όπου πολιορκούσε τον Αλή πασά.
Έτσι έστειλε τον κεχαγιά μπέη του Μουσταφά επικεφαλής 3.000 Αλβανών να περάσει στην Αχαΐα από την Αιτωλοακαρνανία μέσω του Ρίου. Θεωρώντας ανεπαρκή την αποστολή αυτή, διέταξε τον έμπιστό του Κιοσέ Μεχμέτ να συγκεντρώσει μεγάλες δυνάμεις και να κατευθυνθεί από την Βοιωτία στον Ισθμό και από εκεί στον Μοριά. Έπρεπε όμως πρώτα να εκκαθαριστεί η Ανατολική Στερεά από τους Έλληνες επαναστάτες. Η αποστολή αυτή ανατέθηκε στον Ομέρ Βρυώνη, πασά του Βερατίου, ικανότατο στρατηγό. Λόγω της παλιάς φιλίας του με τον Αλή πασά, δεν ενέπνεε όμως ιδιαίτερη εμπιστοσύνη.

Ο Ομέρ Βρυώνης γνώριζε από την αυλή του Αλή πασά τους περισσότερους Έλληνες οπλαρχηγούς. Τις πολεμικές τους συνήθειες, τις αρετές και τα ελαττώματά τους. Μιλούσε άπταιστα ελληνικά και ήταν πανέξυπνος και εμπειροπόλεμος.

Σύντομα, μια μεγάλη στρατιά από 8.000 πεζούς και 1.000 ιππείς (κατά τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, 7.000) κινήθηκε ενάντια στους Έλληνες. Ο Διάκος και ο Δυοβουνιώτης κρίνοντας απαραίτητη την κατάληψη της στενής διάβασης του Σπερχειού προς τις Θερμοπύλες, κατευθύνθηκαν προς τα εκεί για να εμποδίσουν την κάθοδο των Τουρκαλβανών.
Έπρεπε πρώτα όμως να εξασφαλίσουν ότι δεν θα έχουν ενοχλήσεις από τις ήδη υπάρχουσες στην περιοχή εχθρικές δυνάμεις. Ιδιαίτερη δυσκολία παρουσίαζε η κατάληψη του Πατρατζικίου (Υπάτης). 800 ένοπλοι Τούρκοι και Αλβανοί, αγωνίζονταν με πάθος, καθώς είχαν μάθει ότι έρχονται ενισχύσεις.

Η αρχική άρνηση του οπλαρχηγού της περιοχής Μήτσου Κοντογιάννη να λάβει μέρος στην επιχείρηση εναντίον της Υπάτης, ήταν καθοριστική.
Ο Διάκος, ο Δυοβουνιώτης και ο Πανουργιάς αναγκάστηκαν να πολιορκήσουν με τις δικές τους δυνάμεις την πόλη. Τελικά, στις 18 Απριλίου με 8 μέρες καθυστέρηση ,συνέπραξε μαζί τους και ο Κοντογιάννης. Η πολιορκία της Υπάτης ήταν σκληρή. Λίγο όμως πριν η φρουρά παραδοθεί πληροφορήθηκε ότι ο Ομέρ Βρυώνης βρισκόταν στο Λειανοκλάδι. Οι Έλληνες έλυσαν την πολιορκία και έφτασαν στο χωριό Καμποτάδες. Ο Μήτσος Κοντογιάννης αποσύρθηκε στη μονή Αγάθωνος, μετανιωμένος που πήρε μέρος στην επιχείρηση.
Στις 20 Απριλίου έγινε σύσκεψη στους Καμποτάδες για να αποφασίσουν οι Έλληνες οπλαρχηγοί τον τρόπο δράσης τους. Ο Δυοβουνιώτης πρότεινε να τοποθετηθούν οι ελληνικές δυνάμεις σε δύο οχυρώματα κοντά στον Γοργοπόταμο. Ο Διάκος και ο Πανουργιάς υποστήριξαν ότι έπρεπε να καταληφθούν οι δυο δρόμοι που οδηγούσαν ο πρώτος στη Λοκρίδα και τη Βοιωτία και ο δεύτερος στη Φωκίδα. Η γνώμη αυτή επικράτησε.

Ο Δυοβουνιώτης με 600 άνδρες κατέλαβε τη γέφυρα του Γοργοπόταμου, ο Πανουργιάς με 600 άνδρες οχυρώθηκε στο χωριό Μουσταφάμπεη και στη Χαλκομάτα (στον δρόμο των Σαλώνων). Στην πρώτη θέση τοποθέτησε τον Κομνά Τράκα και τον Παπανδρέα Κοκκοβιστιανό, ενώ στη Χαλκομάτα έμεινε ο ίδιος μαζί με τον φλογερό πατριώτη, επίσκοπο Σαλώνων (Άμφισσας) Ησαΐα. Ο Αθανάσιος Διάκος ανέλαβε με 500 άνδρες να υπερασπιστεί τη γέφυρα της Αλαμάνας και τα Πουριά, απ' όπου περνούσε ο δρόμος για τις Θερμοπύλες. Στους έμπιστούς του Καλύβα και Μπακογιάννη ανέθεσε τη φύλαξη της γέφυρας με λίγους άνδρες ενώ ο ίδιος οχυρώθηκε στη Δαμάστα για να ελέγχει τον δρόμο.

Η μάχη της Αλαμάνας (Σπερχειού)

Στις 22 ή 23 Απριλίου 1821, κι ενώ οι επαναστάτες είχαν μόλις προλάβει να οχυρωθούν στις θέσεις τους, έφτασε ο Ομέρ Βρυώνης από το Λειανοκλάδι ενώ ταυτόχρονα ο Κιοσέ Μεχμέτ είχε ξεκινήσει από το Ζητούνι (Λαμία).
Μόλις ο Δυοβουνιώτης είδε τη δύναμη του εχθρού κατευθύνθηκε προς τη θέση Δέμα, όπου δεν μπορούσαν να επιτεθούν οι ιππείς. Ο Ομέρ Βρυώνης αποφάσισε να κινηθεί προς τη Χαλκομάτα. Ο Πανουργιάς που βρισκόταν εκεί με τους άνδρες του, παρά τη γενναία αντίσταση αναγκάστηκε να υποχωρήσει καθώς μάλιστα είχε τραυματιστεί.
Τουρκική δύναμη άρχισε να καταδιώκει όσους υποχωρούσαν.
Ο γιγαντόσωμος επίσκοπος Ησαΐας ,ασυνήθιστος σε πολεμικές πορείες, βάδιζε με δυσκολία. Ο έφορος Σαλώνων Μαρκόπης ή Μαρκόπουλος, σήκωσε τον Ησαΐα στους ώμους του, όμως ήταν αδύνατο να τον μεταφέρει για πολύ. Ο Ησαΐαςτότε του είπε: "Άφησε με, παιδί μου, και σώσε τουλάχιστον τον εαυτό σου, που είναι χρησιμότερος". Ο Μαρκόπουλος πειθάρχησε. Λίγο αργότερα, άκουσε τα τελευταία λόγια του Ησαΐα: "Παναγία μου, σώσε την πατρίδα". Ένας Τούρκος έφτασε τον επίσκοπο και τον αποκεφάλισε. Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε κι ο αδελφός του Ησαΐα, ιερομόναχος Παπαγιάννης κι ένας ανιψιός του.

Αμέσως μετά, ο Ομέρ Βρυώνης έστειλε λίγους άντρες εναντίον των οχυρωμένων στο Μουσταφάμπεη Κομνά Τράκα και Παπανδρέα και με το σύνολο των δικών του δυνάμεων αλλά κι εκείνων του Κιοσέ Μεχμέτ κινήθηκε προς την Αλαμάνα. 8.000 άνδρες, εναντίον 500 Ελλήνων! Από τους 500 Έλληνες, οι 200 με επικεφαλής τους Καλύβα και Μπακογιάννη, υπεράσπιζαν τη γέφυρα της Αλαμάνας. Σύμφωνα με μαρτυρία του Χριστόφορου Περραιβού, κοντά στη γέφυρα υπήρχε ομώνυμο χωριό που καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Τούρκους και σ’ αυτό οφείλεται το όνομα Αλαμάνα του Σπερχειού. Ο Διάκος, όπως προαναφέραμε, κατείχε τα Πουριά και με συχνές εφόδους προσπαθούσε να βοηθήσει τους υπόλοιπους μαχητές.

Ο Μπακογιάννης κι ο Καλύβας μαζί με δύο ακόμα συμπολεμιστές τους, κλείστηκαν σ’ ένα χάνι μπροστά στη γέφυρα για να απασχολούν τους Τουρκαλβανούς . Όσοι βρισκόταν στα Πουριά ήρθαν πλέον σε δεινή θέση. Ο Διάκος πολεμούσε με γενναιότητα μπροστά απ’ τους υπόλοιπους. Ο φίλος και συμπολεμιστής του Βασίλης Μπούσγος, ένας σπουδαίος αγωνιστής του ’21 τον εκλιπαρούσε να φύγουν, καθώς θα ήταν περισσότερο χρήσιμος στο μέλλον. Ο ιπποκόμος του Μπισμπιρίγος, έφερε τη φοράδα του ‘’Αστέρω’’ για να ξεφύγει γρήγορα. Ο Διάκος ήταν ανένδοτος : ‘’Ο Διάκος δεν φεύγει, δεν εγκαταλείπει τους συντρόφους του’’. Είχαν μείνει πλέον μόνο 48 άνδρες γύρω απ’ τον Διάκο. Τα ντουφέκια και οι πιστόλες είχαν αχρηστευθεί από τη συχνή χρήση. Οι Έλληνες τράβηξαν από τα θηκάρια τα σπαθιά, αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρι τέλους . Κάποια στιγμή σκοτώθηκε ο αδελφός του Διάκου Μήτρος. Ο Διάκος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τη σορό του αδελφού του ως πρόχωμα και κατόρθωσε να καταφύγει στα Μανδροστάματα της μονής της Δαμάστας . Εκεί υπήρχαν βράχοι, κατάλληλοι για ταμπούρια.

Είχαν απομείνει όμως μόνο 10 άνδρες έναντι μερικών χιλιάδων. Ο αγώνας ήταν κάτι παραπάνω από άνισος. Ο Διάκος αγωνιζόταν λυσσαλέα. Όμως μια βολίδα κάποια στιγμή τον τραυμάτισε στον δεξί ώμο. Δεν μπορούσε έτσι να χρησιμοποιήσει την πιστόλα του και το σπαθί που κρατούσε στο αριστερό χέρι είχε σπάσει. Αιμόφυρτος έπεσε στα χέρια των Τσάμηδων του Τελεχά Φέζου. Ακόμα και τραυματισμένος ενέπνεε φόβο. Γι' αυτό τον έδεσαν χειροπόδαρα και τον ανέβασαν σ' ένα μουλάρι για να τον οδηγήσουν στους πασάδες.

Στο μεταξύ, οι Καλύβας, Μπακογιάννης και οι άλλοι δύο συμπολεμιστές τους, μην ακούγοντας πλέον πυροβολισμούς, βγήκαν απ' το χάνι για να δουν τι συμβαίνει. Ο Διάκος τους αντιλήφθηκε και τους φώναξε: " Καλύβα, Μπακογιάννη, δέκα χιλιάδες με κρατούν".
Οι 4 ηρωικοί άντρες έβγαλαν τα σπαθιά τους και όρμησαν στους εχθρούς. Μετά από σύντομη μάχη έπεσαν όλοι νεκροί. Ο μόνος που γλίτωσε ήταν ο Βασίλης Μπούσγος, ο οποίος συνέχισε να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον Αγώνα ως το τέλος.

Το μαρτυρικό τέλος του Αθανάσιου Διάκου

Ο Διάκος μεταφέρθηκε στο τουρκικό στρατόπεδο στη Λαμία και οδηγήθηκε στη σκηνή του Ομέρ Βρυώνη. Παλιός του γνώριμος εκείνος, τον ρώτησε πώς άφησε να τον πιάσουν αιχμάλωτο.
"Αν ήξερα ότι δεν θα σκοτωνόμουν, θα κρατούσα ένα φουσέκι για τον εαυτό μου", απάντησε ο Διάκος.
Έπειτα ήρθε κι ο Κιοσέ Μεχμέτ, ο οποίος τον ρώτησε για την αιτία και τον σκοπό της Επανάστασης: "Οι χριστιανοί όλοι σηκώθηκαν στ' άρματα για να ξεσκλαβωθούν", ήταν η απάντηση του Έλληνα ήρωα.
Οι δυο πασάδες θαύμασαν τη γενναιότητά του. Μάλιστα ο Κιοσέ Μεχμέτ του πρότεινε να ενταχθεί στις δυνάμεις του και να τον βοηθήσει στην κατάπνιξη της Επανάστασης.
"Ούτε σε δουλεύω (ενν. δουλεύω για σένα) ούτε σε ωφελώ αν δουλέψω για σένα". Ο Μεχμέτ τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει, έλαβε όμως εκ νέου μια γενναία απάντηση: "Η Ελλάς έχει πολλούς Διάκους". Παρ' όλα αυτά, ο Αθανάσιος Διάκος θα γλίτωνε, καθώς ειδικά ο Ομέρ Βρυώνης τον εκτιμούσε πολύ.

Όμως ένας σημαίνων Τούρκος του Ζητουνίου (Λαμίας) ,ο Χαλήλ μπέης, που ήταν παρών στις στιχομυθίες, έπεσε στα πόδια του, εκλιπαρώντας τον να σκοτώσει τον επαναστάτη που ευθυνόταν για τον θάνατο πολλών Τούρκων στην περιοχή. Πρότεινε μάλιστα να εκτελεστεί με παραδειγματικό τρόπο. Αποφασίστηκε τότε, να εκτελεστεί με ανασκολοπισμό.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, οδηγήθηκε σε μια μάντρα, εκεί που σήμερα βρίσκεται το μνημείο του. Με την είσοδο του στο Ζητούνι, δέχτηκε ύβρεις και χλεύη από τους ντόπιους Τούρκους. Του έδωσαν μάλιστα έναν πάσσαλο που προοριζόταν για το μαρτύριό του για να τον μεταφέρει ο ίδιος. Όταν κατάλαβε τον προορισμό του ξύλου, το πέταξε και φώναξε προς τους Αλβανούς φρουρούς του: "Δεν βρίσκεται από σας εδώ κανένα παλικάρι να με σκοτώσει με πιστόλι να με γλιτώσει από τους χαλντούπηδες;" Δεν βρέθηκε κανείς και η θανατική ποινή εκτελέστηκε.

Ο Διάκος, σύμφωνα με τοπική παράδοση, ρίχτηκε σε κοντινό χαντάκι. Ήταν ακόμα ζωντανός! Δεν μπορούσε όμως να φύγει καθώς δεν μπορούσε ούτε να συρθεί. Λέγεται ότι έζησε μια-δυο μέρες βογκώντας από τους πόνους και πως τη "χαριστική βολή" του την έδωσε ένας αθίγγανος.

Άλλη παράδοση αναφέρει ότι πέθανε από τη δίψα και την αιμορραγία. Οι Χριστιανοί της πόλης βρήκαν το σώμα του και το έθαψαν. Ο χώρος της ταφής ξεχάστηκε και ανακαλύφθηκε από τον αντισυνταγματάρχη Ρούβαλη το 1881.

Ο Φίλος Αλεξίου

Ένα πρόσωπο που συμμετείχε άθελά του στον μαρτυρικό θάνατο του Αθανάσιου Διάκου και για τον οποίο υπάρχει μόνο μία αναφορά δύο αράδων στο διαδίκτυο, ήταν ο λεπτοξυλουργός Φίλος Αλεξίου από τη Λαμία. Γεννήθηκε το 1888. Έμεινε στην ιστορία επειδή ήταν αυτός που εξαναγκάστηκε από τους Οθωμανούς να κατασκευάσει τη σούβλα με την οποία θανατώθηκε ο Αθανάσιος Διάκος. Η τοπική εφημερίδα της Λαμίας "Φωνή του Λαού" σε άρθρο της στις 10 Απριλίου 1882, έγραφε: "Απεβίωσεν άρτι εν Λαμία και εις ηλικίαν 94 ετών ο λεπτουργός Φίλος Αλεξίου ον οι κατά το 1821 εν Λαμία κρατούντες Οθωμανοί βία και ραβδισμοίς ηγγάρευσαν, ίνα λεπτύνει και προπαρασκευάσει τον πάλον δι' ον ο ήρως Αθανάσιος Διάκος ανεσκολοπίσθη. Ο δυστυχής γέρων επί ήμισυ και πλέον έκτοτε αιώνα ζήσας, ουκ επαύετο ευχόμενος τω πανοικτίρμονι Θεώ ίνα συγχωρήσει αυτό το ακούσιον εκείνον αμάρτημα" (Εγκ/δεια ΔΟΜΗ, τ. 2, εκδ. 2005).

Επίλογος
Ο Αθανάσιος Διάκος με την ωραιότητα του σώματος και της ψυχής του και με τον μαρτυρικό του θάνατο ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς και καλλιτέχνες. Ίσως θα μπορούσε να έχει γλιτώσει αν έφευγε από το πεδίο της μάχης. Εκ του αποτελέσματος, δικαιώνεται και ο Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος που γράφει ότι ήταν "σφάλμα στρατηγικό του Διάκου ότι απέρριψε τη γνώμη του Δυοβουνιώτη ο οποίος πρότεινε να τοποθετηθούν συσσωματωμένοι οι Έλληνες σε δύο οχυρώματα κοντά στον Γοργοπόταμο και δέχτηκε το σχέδιο του Πανουργιά που ανέπτυσσε το μέτωπο καταμερίζοντας τις μικρές και απειροπόλεμες ελληνικές δυνάμεις απέναντι του όγκου των έμπειρων Τούρκων και Αλβανών.

Ο θάνατός του σκόρπισε θλίψη και παγωμάρα στους Έλληνες της Ανατολικής Στερεάς. Από καθαρά στρατηγικής άποψης όμως ο θάνατός του άφησε ένα τεράστιο κενό στην ηγεσία των επαναστατημένων Ελλήνων από την αρχή του Αγώνα…

Πηγές:
"Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", τ. ΙΒ' Εκδοτική Αθηνών
Νίκος Γιαννόπουλος: "1821: Οι Μάχες των Ελλήνων για την Ελευθερία", εκδόσεις HISTORICAL QUEST, 2016
ΣΑΡΑΝΤΟΣ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΣ, "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821"
ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΧΕΡΤΣΒΕΡΓΚ, "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ", Α' έκδοση 1916, Β' έκδοση, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΠΕΙΡΟΣ

23 Απριλίου 2010: Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου παρέδιδε τη χώρα στους δανειστές με το διάγγελμα της ντροπής

 
Το ημερολόγιο έδειχνε 23 Απριλίου 2010 όταν ξεκινούσε ο «γολγοθάς» της Ελλάδας.

Με φόντο το πανέμορφο Καστελλόριζο, ο τότε πρωθυπουργός κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου...  

 
 
 
όντας κατά πολλούς σε «εντεταλμένη υπηρεσία» για τη σωτηρία (;) της Ελλάδος, παρέδιδε τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ, αν και τις προηγούμενες ημέρες διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι δεν υπήρχε καμία συννενόηση για υπαγωγή της χώρας σε μνημόνια.

Αργότερα, αποδείχθηκε ότι ο κ. Παπανδρέου μαζί με τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου έπαιξαν την τύχη της χώρας κορώνα - γράμματα, μέσα σ' ένα υπόγειο ξενοδοχείου στο Νταβός, μαζί με τον τότε ισχυρό άνδρα του ΔΝΤ, Στρος Καν.

Αμέσως μετά, ο «εγκέφαλος» του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου είχε τη φαεινή ιδέα να προαναγγήλει την παράδοση της χώρας από το πιο ευαίσθητο σημείο της Ελλάδας, από τη νήσο Μεγίστη.

«Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε.», ανέφερε στο διάγγελμά του ο «πρωθυπουργός της τρόικας».

Αν οι Έλληνες γνώριζαν εκείνη την ημέρα τι ακριβώς σήμαινε η ένταξή μας στο Μηχανισμό Στήριξης και τι θα επακολουθούσε, τότε είναι πιθανό πως ο κ. Παπανδρέου δεν θα γυρνούσε ποτέ στην Αθήνα. Αν ο ψαράς που φαίνεται στο video γνώριζε τι έλεγε ο τότε πρωθυπουργός είναι δεδομένο πως δεν θα ψάρευε αμέριμνος, αλλά ενδεχομένως να πετούσε τον κ. Παπανδρέου στη θάλασσα για να αποτρέψει το «έγκλημα».
  
 

Η 23η Απριλίου αποτελεί πλέον «μαύρη» επέτειο για τη χώρα μας, την οποία θα θέλουν σχεδόν όλοι να ξεχάσουν – πλην ίσως των ηθικών και φυσικών αυτουργών της.

Τα αποτελέσματα εκείνης της τραγικής ημέρας είναι ακόμα και σήμερα ορατά.

Οκτώ ολόκληρα χρόνια που φάνηκαν για τους Έλληνες... αιώνας.
Τίποτα πια δεν είναι ίδιο.

Η χώρα μας υποχρεώθηκε να υπογράψει Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα και πολλά πολυνομοσχέδια «σκούπα», που περιελάμβαναν βάρβαρα, αντιλαϊκά μέτρα.
Πιέσεις, απειλές και εκβιασμοί από τους υπαλλήλους της τρόικας που έβαζαν κάθε τόσο το μαχαίρι στο λαιμό των Ελλήνων, ζητώντας νέα σκληρά μέτρα. Ξανά και ξανά...στο ίδιο έργο θεατές από το 2010 μέχρι και σήμερα, εν έτει 2017, ενώ το γαϊτανάκι των μνημονίων και της επιτροπείας αναμένεται να συνεχιστεί για πολλά ακόμα χρόνια. \

Παρασκευή 19 Απριλίου 2019

ΒΟΜΒΕΣ ΝΑΠΑΛΜ! Ο ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΗΣ ΣΙΕΜΕΝΣ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΧΙΟ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΕΙΣΜΟ! ΟΙ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ΣΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ, ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΟΙ «ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ» ΤΡΑΓΚΑ – ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΖΗΤΩΝΤΑΣ… ΛΕΦΤΑ, Ο ΚΟΚΚΑΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΒΟΛΤΕΣ» ΣΤΟ ΚΚΕ!

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: 
photo_georgiou_ilias
Όλα ήταν έτοιμα… Το ραντεβού είχε κλειστεί στον Διόνυσο. Ο Ηλίας Γεωργίου της SIEMENS, περίμενε τον Στέφανο Χίο… Ήταν αποφασισμένος να μιλήσει… Να πει πολλά! Και είπε!
Και με όσα είπε, είναι σίγουρο πως θα προκαλέσει σεισμό στο πολιτικό σύστημα, λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές! Γιατί, εάν πράγματι έχουν γίνει όπως τα μετέφερε στον δημοσιογράφο, τότε οι πάντες θα πρέπει να κρυφτούν!
Με λίγα λόγια, το πρώην αφεντικό της SIEMENS, έδωσε τους πάντες. Με ονοματεπώνυμο, στοιχεία και αποκαλύψεις που για κάποιους που γνωρίζουν πολύ καλά, δεν είναι έκπληξη! Έκπληξη είναι για αυτούς που τα μαθαίνουν για πρώτη φορά!
Μεταξύ άλλων, ο Ηλίας Γεωργίου είπε τα εξής:
– Εγώ έδωσα στον Αντώνη Σαμαρά μια μαύρη σακούλα 13 εκατομμυρίων στο σπίτι του στην Κηφισιά μπροστά στην πεθερά και τη γυναίκα του!!!
– Εγώ έδινα 2 – 2 τις βαλίτσες με τα εκατομμύρια στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη! Μια φορά του δώσαμε 400 εκατομμύρια στην Γερμανία!
– Ο Τράγκας με τον Κακαουνάκη ερχόντουσαν στο γραφείο μου στην SIEMENS και με εκβίαζαν! Και μου ζήταγαν εκατομμύρια γιατί είχαν στα χέρια τους τηλεφωνικές υποκλοπές του στρατηγού Γρυλλάκη! Μετά τους ανέλαβε ο Κόκκαλης και τους έδωσε μίζες αυτός!
– Ο Κόκκαλης πλήρωσε τον Συμπιλίδη και τον Σαμαρά και έριξαν την κυβέρνηση του Μητσοτάκη! Μας έλεγε «βάλτε πλάτη να τον ρίξουμε! Και τον ρίξαμε! Και μετά πανηγυρίζαμε! Και καλά του κάναμε γιατί πήγε να μας χαλάσει τη δουλειά!
– Εγώ πήγαινα τις βαλίτσες με τα λεφτά στον Περισσό και στο ΚΚΕ.

Λεπτομέρειες, στο αυριανό φύλλο της εφημερίδας «ΜΑΚΕΛΕΙΟ».
Το πρώτο μέρος των αποκαλύψεων! Γιατί έρχεται και το δεύτερο μέρος που είναι πιο αποκαλυπτικό!
ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΑΥΡΙΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ! ΒΟΜΒΕΣ ΝΑΠΑΛΜ!

ΚΟΙΝΟΠΟΗΣΗ:

Σάββατο 6 Απριλίου 2019

Θεά την έκανες την…! Αυτή είναι η ιστορία της Ολυμπιακής αεροπορίας…που ο πλανήτης παραμιλούσε. Γιατί ο Ωνάσης την εγκατέλειψε

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: 
Onasis_olym1
Το ξεκίνημα της Ολυμπιακής αεροπορίας… 
Όταν πήρε ο Ωνάσης, Ολυμπιακή αεροπορία έγινε η πιο συζητημένη εταιρία του κόσμου. Έβαλε πορσελάνες, κρυστάλλινα ποτήρια, χαβιάρι και τις αεροσυνοδούς ντυμένες με ρούχα σχεδιασμένα από την Coco Chanel. Ο πλανήτης παραμιλούσε… 
Το 1957 ο 50χρονος τότε Αριστοτέλης Ωνάσης είχε μόλις γίνει ο δεύτερος άνθρωπος στον κόσμο, μετά τον Χάουαρντ Χιουζ της TWA, που θα είχε τη δική του αεροπορική εταιρεία, την Ολυμπιακή Αεροπορία. Μια εταιρία που την προόριζε να την δώσει στον γιο του Αλέξανδρο, που είχε μανία με τα αεροπλάνα και τις πτήσεις.  
Η ιστορία των αερομεταφορών στην Ελλάδα ξεκινά ουσιαστικά το 1930, όταν προγραμματιζόταν να ιδρυθεί η πρώτη ελληνική κρατική αεροπορική εταιρία, η «Ελληνική Αεροπορική Εταιρεία ΙΚΑΡΟΣ».
Δυστυχώς δεν ιδρύθηκε ποτέ λόγω οικονομικών προβλημάτων και λίγο αργότερα ιδρύθηκε η Ε.Ε.Ε.Σ. (Ελληνική Εταιρεία Εναέριων Συγκοινωνιών). Μετά από χρόνια και ανεπιτυχείς προσπάθειες, μετά από κακοδιαχείριση και προβλήματα το 1955 αποφασίζεται η εκκαθάριση της με σκοπό την πώληση της. Ο πλειστηριασμός ξεκινά με προσφορά 60.000.000 δραχμών, κανείς όμως δεν ενδιαφέρεται και έτσι κατοχυρώνεται υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. 
Στα τέλη Ιουλίου 1956 υπογράφεται νέα συμφωνία του Ελληνικού Κράτους με τον Αριστοτέλη Ωνάση που περιλαμβάνει και την αποκλειστική εκμετάλλευση των αεροπορικών συγκοινωνιών της χώρας.
Το 1957 η εταιρεία Τ.Α.Ε αγορασμένη πλέον από τον Έλληνα μεγιστάνα μετονομάζεται σε «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ» (OLYMPIC AIRWAYS) και στις 6 Απριλίου 1957 κάνει το παρθενικό της ταξίδι εκτελώντας πρωινό δρομολόγιο στην ιστορία της ελληνικής εναέριας συγκοινωνίας το Αθήνα – Θεσσαλονίκη.
Η νεοσύστατη εταιρεία αποτελείται από 15 ελικοφόρα (δεκατέσσερα DC-3 και ένα DC-4) και προσωπικό 835 υπαλλήλων. Τις στολές των αεροσυνοδών σχεδίασε ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος σχεδιαστής Jean Desses.
Την ίδια χρονιά λειτουργεί και η πρώτη αερογραμμή εκτός ελληνικής επικράτειας: Αθήνα-Ρώμη-Παρίσι-Λονδίνομε επιβάτες κυρίως επιχειρηματίες και ναυτικούς, οι οποίοι ταξίδευαν για επαγγελματικούς λόγους – και λίγους απλούς ανθρώπους που είχαν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψουν μιας και το κόστος ήταν τότε υψηλό. Ένα ταξίδι με αεροπλάνο στο εξωτερικό για την εποχή εκείνη θεωρούνταν πολυτέλεια.
Η εταιρεία αναπτύσσεται με ταχύτατο ρυθμό 
Τη δεκαετία του ’60 είναι η εποχή που γίνονται και οι πρώτες συμφωνίες μεταξύ της ΟΑ και της αγγλικής BEA, με κοινούς κωδικούς πτήσεων, την ίδια χρονιά διευρύνεται σταθερά το δίκτυο των εξωτερικών προορισμών της εταιρείας, με πτήσεις προς τις Βρυξέλλες και το Άμστερνταμ. Παράλληλα έγιναν οι πρώτες παραγγελίες των νέων αεροσκαφών τύπου Boeing 707-320 και το 1966 παραλαμβάνεται το πρώτο από αυτά, το «Πόλις των Αθηνών». Την 1η Ιουνίου του ίδιου χρόνου ξεκινούν οι πρώτες απ’ ευθείας πτήσεις για Νέα Υόρκη.
Το 1968 ανοίγουν οι πρώτες γραμμές προς Ναϊρόμπι και Γιοχάνεσμπουργκ, όταν την ίδια χρονιά η ΟΑ παραλαμβάνει τα πρώτα Boeing 727-200 τα οποία εκτελούν πτήσεις σε ευρωπαϊκούς προορισμούς. Το 1969ανοίγουν οι γραμμές προς το Μόντρεαλ του Καναδά.
Στις 2 Αυγούστου του 1971 ιδρύεται η Ολυμπιακή Αεροπλοΐα Α.Ε. από τον Αλέξανδρο Ωνάση (Olympic Aviation), με αποστολή την εξυπηρέτηση των μικρών νησιών της Ελλάδος.
Συνάμα, το δίκτυο της Ολυμπιακής επεκτείνεται ακόμη περισσότερο. με νέες γραμμές, κατευθυνόμενες προς το Μιλάνο και το Ντίσελντορφ. Η Θεσσαλονίκη έρχεται ακόμη πιο κοντά τόσο με ευρωπαϊκές πόλεις όσο και με άλλους προορισμούς του διεθνούς δικτύου της εταιρείας.
Θεά την έκανες την Ολυμπιακή…(10 tips) 
  • Οι στολές των αεροσυνοδών ήταν σχεδιασμένες από τους: Γιάννη Ντεσέ, Pierre Cardin, Coco Chanel, Γιάννη Τσεκλένη κ.α.
  • Το προσωπικό της Ολυμπιακής, έπρεπε να εκπέμπει ζεστασιά, «να μυρίζει Ελλάδα». Στη δεκαετία του ’60 η ΟΑ διέθετε τις πιο ευπαρουσίαστες αεροσυνοδούς, κορίτσια με χαμόγελο, καλή εμφάνιση ευγένεια, ηρεμία και «στρατιωτική» πειθαρχία.
  • Τα πληρώματα κατέλυαν στα καλύτερα ξενοδοχεία του κόσμου με τις αεροσυνοδούς να δικαιούνται επίδομα κομμωτηρίου και μανικιούρ-πεντικιούρ.
  • Στην πρώτη θέση, υπήρχαν κρυστάλλινα ποτήρια, πορσελάνινα πιάτα, κεριά πάνω στα τραπεζάκια, επίχρυσα μαχαιροπίρουνα, χαβιάρι και σαμπάνια… Όλα καταδείκνυαν με περίτρανο τρόπο την βασική φιλοσοφία του Ωνάση, που επιθυμούσε ο πελάτης να αισθάνεται βασιλιάς.
  • Στα σχέδια του πολυμήχανου Έλληνα ήταν η προσθήκη πιάνου στα μεγάλα αεροσκάφη.
  • Όλο σχεδόν το διεθνές τζετ σετ πετούσε με τον ελληνικό αερομεταφορέα, πολλοί μάλιστα μόνο και μόνο για να απολαύσουν το «θρυλικό» του σέρβις.
  • Είχε προσληφθεί φωτογράφος με αποκλειστική αρμοδιότητα να φωτογραφίζει τους διάσημους στη σκάλα του αεροπλάνου με φόντο το σήμα της Ολυμπιακής.
  • Όταν κάποτε η διοίκηση της Ολυμπιακής παραπονέθηκε στον Ωνάση ότι είχαν κλαπεί από επιβάτες πολλά από τα επίχρυσα μαχαιροπίρουνα, εκείνος λέγεται ότι απάντησε: «Ας ταξιδεύουν με την εταιρεία μου, κι ας με κλέβουν». 
  • Αρχές της δεκαετίας του ΄70 η Ολυμπιακή έγινε η εταιρία των 5 Ηπείρων.
  • Ο Έλληνας μεγιστάνας χρησιμοποίησε ως σήμα τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους, προσθέτοντας επιπλέον έναν. Οι επιχειρηματικοί κύκλοι και ο Τύπος τον αποθέωσαν για το επιχειρηματικό του δαιμόνιο, καθώς επρόκειτο για το πιο αναγνωρίσιμο σήμα που θα μπορούσε κανείς να επιλέξει για την εταιρεία του.
Ακόμα και η Αλίκη Βουγιουκλάκη επιστρατεύτηκε για την διαφήμιση της Ολυμπιακής 
Τα σχέδια του Pierre Cardin, είχαν εντυπωσιάσει τους πάντες! 
Το ότι η Coco Chanel, σχεδίασε τις στολές της Ολυμπιακής πήρε τεράστιες διαστάσεις στον τύπο
Η συλλογή του Γιάννη Τσεκλένη για την Ολυμπιακή 
Τα χρόνια της αθωότητας. Το αεροδρόμιο χωρίς φόβο και κίνδυνο. Απλά και ξέγνοιαστα. Λουλούδια και ο κόσμος με τα πόδια… σαν εκδρομή!  
Για την κηδεία του Ωνάση, η Χριστίνα και η Jackie, ήρθαν με την Ολυμπιακή 
Γιατί ο Ωνάσης εγκατέλειψε την Ολυμπιακή 
Δεν πρόλαβε να αναλάβει υπουργός Συντονισμού ο Παναγής Παπαληγούρας στην πρώτη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, που σχημάτισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά τη θριαμβευτική του νίκη (με 54%) στις εκλογές του Νοεμβρίου 1974, και βρέθηκε αντιμέτωπος με την πρώτη σοβαρή κρίση στην Ολυμπιακή Αεροπορία.
Παραμονές εορτών και τα αεροπλάνα ήταν καθηλωμένα στο έδαφος. Αιτία, η απεργία των πιλότων και το οργισμένο λοκ-άουτ με το οποίο απάντησε ο Ωνάσης.
Θυμάμαι πολύ ζωηρά ένα απόγευμα των αρχών του Δεκέμβρη ’74 να μπαίνει συνοφρυωμένος στο γραφείο του υπουργού Συντονισμού ο Αριστοτέλης Ωνάσης και να φεύγει ύστερα από μια ώρα ακόμη πιο σκοτεινιασμένος. Βέβαιος ότι θα έβγαζα μια μεγάλη είδηση, περίμενα υπομονετικά μέχρι να βγει από το γραφείο ο Παπαληγούρας, για να περπατήσει νευρικά πάνω κάτω στον μεγάλο διάδρομο, καπνίζοντας την πίπα του. Τότε, απετόλμησα την προβοκατόρικη ερώτηση: «Θα κρατικοποιήσετε την Ολυμπιακή κ. υπουργέ;». Η απάντηση ήρθε κοφτή και θυμωμένη: «Εγώ να την κρατικοποιήσω; Ανόητος είμαι; Αυτός ήλθε και μου την πέταξε κατάμουτρα λες και ήταν σκουπίδι!».
Και πράγματι, αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, την οποία προσπάθησαν να παραχαράξουν όσοι ύφαναν τον μύθο της σοσιαλμανίας για την οποία κατηγορούσαν τον Καραμανλή. Ο Ωνάσης ήταν αυτός που εγκατέλειψε την Ολυμπιακή γιατί έκρινε ότι ήταν ασύμφορη πια με τα τεράστια έξοδα μισθοδοσίας του προσωπικού και ιδιαίτερα των πιλότων και προπαντός με τον δεκαπλασιασμό στα καύσιμα, λόγω της πρώτης ενεργειακής κρίσης του 1973.
Η οικογένεια του Ωνάση έλεγε χαρακτηριστικά: «Ο Αρίστος μάς έλεγε ότι η Ολυμπιακή δεν έχει πλέον μέλλον!».
Από την άλλη πλευρά, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι την Ολυμπιακή δεν την αγάπησε και δεν τη φρόντισε ο Ωνάσης; Αυτός ο δαιμόνιος επιχειρηματίας, που ήδη το άστρο του μεσουρανούσε στο διεθνές επιχειρηματικό στερέωμα, αγόρασε στις 03/07/1956 έναντι 2 εκατ. δολ. τη φαλιρισμένη κρατική αεροπορική εταιρεία ΤΑΕ με προσωπικό 865 άτομα και στόλο 14 ντακότες (DC3) και παρέδωσε το 1975 μια από τις καλύτερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου, με έναν σύγχρονο στόλο που περιελάμβανε τρία τζάμπο και με δρομολόγια από τα νησιά μας μέχρι την Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία.
Μια σύγχρονη εταιρεία των 5 ηπείρων, που στην πελατεία της είχε πολλά μέλη του διεθνούς τζετ σετ, χάρις στο άψογο σέρβις που προσέφερε. Πάντως, πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες τότε πίστευαν ότι παρά τις οικονομικές αντιξοότητες, ο Ωνάσης ίσως δεν θα εγκατέλειπε την Ολυμπιακή, αν δεν ήταν ήδη εξαντλημένος από την ανίατη νόσο Myasthenia Gravis και δεν ήταν τσακισμένος ηθικά από τον χαμότο 1973 σε αεροπορικό δυστύχημα μέσα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, του γιου του Αλέξανδρου.
Και δεν άντεξε. Πέθανε το Σάββατο 15 Μαρτίου 1975 στο αμερικανικό νοσοκομείο του Παρισιού. 
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, πάντως, ότι ο Ωνάσης έκανε σκληρές διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση Καραμανλή για να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τίμημα για την Ολυμπιακή.
Στην αρχή ζήτησε από τον Παπαληγούρα ενίσχυση 45 εκατ. δολάρια για να καλύψει τις απώλειες από την ανατίμηση στα καύσιμα (σημειωτέον ότι στα περίπου 20 χρόνια που είχε την Ολυμπιακή ποτέ δεν παρουσίασε κέρδη και τα περισσότερα αεροπλάνα ήταν νοικιασμένα από μεξικανικές και παναμέζικες εταιρείες που ήταν, όμως, ιδιοκτησίας του) και όταν δεν τα πήρε σταμάτησε τη λειτουργία της εταιρείας και στις 10 Δεκεμβρίου 1974έστειλε εξώδικη δήλωση στην κυβέρνηση, με την οποία κατήγγειλε τη σύμβαση με το κράτος για την Ολυμπιακή.
Όπως γράφει ο κ. Γ. Θεοφάνους, γενικός γραμματέας τότε του υπουργείου Συντονισμού:
«Η κυβέρνηση ευρεθείσα προ καταστάσεως που μπορούσε να έχει εθνικές επιπτώσεις, λόγω του κρισίμου σημείου των ελληνοτουρκικών σχέσεων την εποχή εκείνη – που έφθανε μέχρι κινδύνου πολέμου στο Αιγαίο – έσπευσε και ζήτησε από το Πρωτοδικείο Αθηνών τον διορισμό προσωρινής διοικήσεως και έβαλε εκ νέου μπροστά τον μηχανισμό της εταιρείας, ώστε να πετούν τα αεροπλάνα της».
Άρχισαν, στη συνέχεια, δύσκολες και μακρές διαπραγματεύσεις για να συμφωνηθεί το τίμημα της εξαγοράς που έφθασε τα 68 εκατ. δολάρια και κατεβλήθη τον Αύγουστο του 1975 στους κληρονόμους του Ωνάση.
Η πρώτη διαπραγμάτευση έγινε τον Ιανουάριο του 1975 στο υπουργείο Μεταφορών. Την παρακολούθησα μαζί με άλλους συναδέλφους μου και όπως ήταν φυσικό ρωτούσαμε όποιον έβγαινε έξω -γιατί η συνάντηση κράτησε ώρες- για να μάθουμε νέα. Εγώ ερώτησα τον Ευ. Δεβλέτογλου, τότε υπουργό Οικονομικών και μου είπε: «Επί μία ώρα ακούγαμε την ανάγνωση ενός χρονογραφήματος που είχε γράψει ο ίδιος ο Ωνάσης!». Τα έχασα, αλλά έτσι ήταν.
Το χρονογράφημα που ήταν μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση του Ωνάση, ήταν ένα οργίλο κείμενο ενός ανθρώπου, που φυγάς από τη σφαγή της Σμύρνης το 1922, πάλεψε σκληρά με κυβερνήσεις (Αργεντινής, Νορβηγίας, Ηνωμένων Πολιτειών κλπ.), για να γίνει μεγάλος, και τώρα εξέφραζε το παράπονό του γιατί είχε την αίσθηση ότι τον αδικούσε η πατρίδα του. Ο Παπαληγούρας εξανέστη και στην αρχή είπε: «Δεν κατάλαβα για χρονογραφήματα μαζευτήκαμε εδώ τόσοι άνθρωποι»; στη συνέχεια, όμως, εντυπωσιάσθηκε από το κείμενο, παρότι είπε: «Αυτό το απαράδεκτο κείμενο δεν το ακούσαμε ποτέ. Παρακαλώ, στα θέματα».
Πάντως, παρά την επιχειρηματική του αδιαλλαξία, ο Ωνάσης είχε πάντα την προδιάθεση της εθνικής ευεργεσίας και όταν ο δικηγόρος του κ. Τρ. Κουταλίδης είπε στον Παπαληγούρα ότι ο Ωνάσης είναι έτοιμος να χαρίσει το τίμημα των 68 εκατ. δολ. στο κράτος, αν του γίνει μια ηθική αναγνώριση, ο Παναγής ρωτάει: «Τι θέλετε, να ονομάσω την Ολυμπιακή «Ωνάσης Αirways» ή να πούμε το αεροδρόμιο του Ελληνικού «Onassis Airport»;». Με την πρόταση συμφώνησε εκθύμως και ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Ο κ. Κουταλίδης τρέχει στον άρρωστο Ωνάση, κάθεται δίπλα στο κρεβάτι και του λέει τα νέα. Αυτός σχολιάζει:
«Βαριά κουβέντα, κύριε δικηγόρε, δεν μπορεί να υπάρχει Κένεντι Airport, Ντε Γκωλ Airport και Ωνάσης Airport. Καλό είναι, θα πάει ο Μυλωνάς (έτσι έλεγε τον Νιάρχο, επειδή κάποτε δούλεψε στους μύλους του θείου του, τού Κουμάνταρου), στον Καραμανλή και θα του ζητεί κάτι ανάλογο, κι αυτός θα του πει, πέσε 200 εκατ. δολάρια για να στο κάνω».
Το κράτος όμως δεν έπιασε το μήνυμα Ωνάση που ήταν «δημιουργείστε ανταγωνισμό μεταξύ των πλουσίων και θα γεμίσει η Ελλάς και πάλι από Συγγρούς, Αβέρωφ κλπ.».
Στα πρώτα χρόνια, και τουλάχιστον μέχρι που έφυγε από πρόεδρος της Ολυμπιακής το 1979 ο κ. Ευθ. Χριστοδούλου, η εταιρεία πήγαινε καλά και παρουσίαζε και κέρδη. Αργότερα, εισέβαλε το κομματικό κράτος, ιδιαίτερα στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και τη βούλιαξε στα χρέη, ενώ απαξιώθηκε βαθμηδόν και σαν εταιρεία.
Θα ήθελα να κλείσω αυτήν την αφήγηση με μια αναφορά στην πρώτη μου προσωπική επαφή με τον Ωνάση.
Ήταν τον Δεκέμβριο του 1963. Η Ένωση Κέντρου έχει κερδίσει, χωρίς αυτοδυναμία, τις εκλογές του Νοεμβρίου και ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου κατεβαίνει αεροπορικώς στην Κρήτη να προσκυνήσει στον τάφο του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Ακρωτήρι.
Όλη η υπόλοιπη κυβέρνηση με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο Σοφοκλή Βενιζέλο, υπουργοί, βουλευτές, επιχειρηματίες και πλήθος κρατικών λειτουργών, φύγαμε το βράδυ από τον Πειραιά με το «Ελλάς» (παλαιό υπερωκεάνιο) για να ξημερωθούμε στα Χανιά το πρωί.
Το βράδυ σε μας τους δημοσιογράφους έκανε το τραπέζι ο Ωνάσης και οι διηγήσεις του για την ταραχώδη ζωή του μας είχαν συναρπάσει. Με την αποβίβαση στα Χανιά επιβιβαστήκαμε όλοι σε πούλμαν και πήγαμε στο αεροδρόμιο, όπου θα έφθανε ο Γ. Παπανδρέου. Εκατοντάδες ο κόσμος και οι χωροφύλακες είχαν κάνει αλυσίδα για να μην πλησιάσουμε στο αεροπλάνο.
Μόλις, όμως, ο Γ. Παπανδρέου άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια, ο Ωνάσης σπάει τον κλοιό, τρέχει, αγκαλιάζει τον πρωθυπουργό αναφωνώντας «Μεγάλε μου πρόεδρε!». Όλοι οι δημοσιογράφοι που ξέραμε τους δεσμούς του Ωνάση με τον Καραμανλή αρχίσαμε, όπως ήταν φυσικό, να σχολιάζουμε. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι ήταν η πλειοψηφία των επιχειρηματιών στην Ελλάδα αλλά και παντού. Όπως έλεγε ο μέγας Μποδοσάκης «εγώ δεν αλλάζω, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, εγώ είμαι πάντα με το γκουβέρνο!».
“Χάνω ύψος, χάνω ύψος” 
Το βράδυ της Δευτέρας, 8 Δεκεμβρίου του 1969, και ώρα 20:45, το τετρακινητήριο DC-6, που εκτελούσε την πτήση 954 της Ολυμπιακής Αεροπορίας με προέλευση τα Χανιά και προορισμό την Αθήνα, ειδοποίησε τον πύργο ελέγχου στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ελληνικού ότι έχει θέσει σε λειτουργία το I.L.S., το τυφλό σύστημα προσγείωσης. Έβρεχε και φυσούσε σε όλο το ταξίδι.
Η πτήση που ξεκίνησε στις 19:35 είχε καθυστέρηση γιατί ο κυβερνήτης αναγκάστηκε να κάνει παρεκκλίσεις για να αποφύγει το μέτωπο της κακοκαιρίας. Δύο λεπτά απέμεναν μέχρι την προσγείωση. Πάνω από την Αθήνα μαινόταν η καταιγίδα και φυσούσαν δυνατοί νότιοι άνεμοι. Κανονικά, μετά το Σούνιο, το DC-6 με τους 85 επιβάτες και το πενταμελές πλήρωμα, έπρεπε να ακολουθήσει τη νοητή γραμμή “BRAVO” που οδηγούσε κατευθείαν στο διάδρομο προσγείωσης του Ελληνικού.
Ξαφνικά όμως στράφηκε προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, προς τα βουνά της Κερατέας.
“Χάνω ύψος, χάνω ύψος”, ήταν τα τελευταία λόγια του κυβερνήτη. Πήγαινε προς τη θάλασσα, απάντησε ο πύργος ελέγχου.
Στις 20:50 οι κάτοικοι της Κερατέας ακούσανε έναν παράξενο θόρυβο πάνω από τα κεφάλια τους. Έντρομοι βγήκαν από τα σπίτια τους και είδαν ένα αεροπλάνο να πετά χαμηλά και να χάνει συνεχώς ύψος. Το αεροπλάνο πέρασε κοντά στον τρούλο του Αγίου Δημητρίου της Κερατέας και κατευθύνθηκε προς το Πάνειο Όρος ή Κερατοβούνι.
Ανήμποροι να βοηθήσουν, οι κάτοικοι, παρακολούθησαν τον θόρυβο να απομακρύνεται μέσα στο σκοτάδι και τη ραγδαία βροχή. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούστηκε μία εκκωφαντική έκρηξη. Επακολούθησαν άλλες τρεις και από μακριά ξεχώριζε η λάμψη από τις φλόγες. Το αεροπλάνο είχε συντριβεί με το εμπρόσθιο τμήμα σε χαράδρα, η άτρακτος αποκολλήθηκε και εκσφενδονίστηκε με τους νεκρούς επιβάτες σε μία περίμετρο 1.500 μέτρων.
Λίγα λεπτά μετά τη συντριβή του αεροπλάνου, ένας ανθυπασπιστής με μερικούς χωροφύλακες και κάτοικοι της Κερατέας ξεκίνησαν για τον τόπο του δυστυχήματος, ενώ η κακοκαιρία χειροτέρευε. Ύστερα από τρία τέταρτα πεζοπορίας έφτασαν στη χαράδρα για να αντικρύσουν εφιαλτικές εικόνες μέσα από τη φωτιά, που συνέχισε να μαίνεται ως τα ξημερώματα. Αργότερα, μέσα στην ημέρα, πομπή από φορτηγά φορτωμένα με φέρετρα πήρε το δρόμο για την Αθήνα.
Η είδηση μεταδόθηκε από την τηλεόραση και σκηνές αλλοφροσύνης εκτυλίχθηκαν στα γραφεία της Ολυμπιακής στην οδό Όθωνος στην Αθήνα και στα Χανιά. Μέσα στην απελπισία τους οι συγγενείς των θυμάτων ξεκίνησαν από την Αθήνα για την Κερατέα, αλλά οι χωροφύλακες τους εμπόδισαν να κατευθυνθούν προς τη χαράδρα.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, το δεύτερο δυστύχημα στην ιστορία της Ολυμπιακής Αεροπορίας και το τρίτο στην μεταπολεμική ιστορία της ελληνικής πολιτικής αεροπορίας βύθισε ολόκληρη την Ελλάδα στο πένθος.
“Το 1949 και το 1959 έπεσαν στη Μαλακάσα ένα αεροπλάνο της ΤΑΕ και ένα αεροπλάνο της Ολυμπιακής. Είναι σημαδιακό: 1949, 1959, 1969”, έγραψε ένας δημοσιογράφος
Τη στιγμή που έλαβε χώρα η συντριβή της πτήσης ΟΑ 954 της 8ης Δεκεμβρίου 1969, ήταν το πιο θανατηφόρο αεροπορικό δυστύχημα στην ελληνική ιστορία. Ένα αρνητικό ρεκόρ που διατηρήθηκε μέχρι την πτώση της πτήσης 522 των Αερογραμμών Helios σχεδόν 36 χρόνια αργότερα, με 121 νεκρούς. Εξακολουθεί, ωστόσο, να είναι το πιο θανατηφόρο αεροπορικό ατύχημα στην ιστορία της Ολυμπιακής Αεροπορίας, αλλά και το πιο θανατηφόρο ατύχημα που αφορά αεροσκάφος τύπου Douglas DC-6.
Αιτία 
Η επιτροπή αποφάνθηκε ότι το ιπτάμενο πλήρωμα του θαλάμου διακυβέρνησης είχε παρεκκλίνει από τη σωστή διαδρομή και είχε κατέβει κάτω από το ελάχιστο ασφαλές υψόμετρο, ενώ πραγματοποιούσε προσέγγιση ILS (Instrument Landing System), δηλαδή διαδικασία προσγείωσης με όργανα.
ΚΟΙΝΟΠΟΗΣΗ: