ΥΠΕΡ ΑΔΥΝΑΤΟΥ
Αγαπητέ Στέφανε,
Με αφορμή τη συμπλήρωση τεσσεράμισι χρόνων κυκλοφορίας της εφημερίδας «Μακελειό», σκέφτηκα να σου στείλω μια προσωπική επιστολή – που φυσικά αν το επιθυμείς μπορείς και να την δημοσιεύσεις – στήριξης των προσπαθειών σου για την ανάδειξη των πολλών «κακώς κειμένων εν Ελλάδι». Και παράλληλα να σου εκθέσω τη σημερινή στάση μου απέναντι στα λεγόμενα, τα θεώμενα και τα δρώμενα της ελλαδίτικης πολιτικής και κοινωνικής σκηνής, αυτού του απίθανου καραγκιοζμπερντέ που με αναγκάζει να χρησιμοποιώ τον όρο «ελλαδίτικη» (παραπλήσιο και αυτόν του «ελασίτικη»), σε αντιδιαστολή με την πολιτισμικά και διαχρονικά διαλάμπουσα λέξη «ελληνική», που φοβούμαι ότι δεν μας αξίζει πλέον.
—-Όπως ίσως θα έχεις παρατηρήσει, έχω σταματήσει, εδώ και δυόμισι περίπου χρόνια, να αρθρογραφώ, καθότι πάσχω πλέον από το «σύνδρομο Σολωμού».
Ο εθνικός μας ποιητής, μετά τον νεανικό ενθουσιασμό του και το μοναδικό πάθος του για τους αγώνες των Ελλήνων, τον «Ύμνο της Ελευθερίας» και τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», πέρασε στην οδυνηρή φάση της βαθύτερης γνωριμίας του με τους ελλαδίτες κατοίκους της ηπειρωτικής ενδοχώρας μας (όχι τους Έλληνες, αυτοί ήσαν πάντα λίγοι), γεγονός που αρχικά αποτύπωσε στη δεσπόζουσα φυσιογνωμία του θηλυκού όντος που ονόμασε «Η γυναίκα της Ζάκυθος». Ο Διονύσιος Σολωμός τελικά δεν ήθελε ούτε να δει ούτε να ακούσει για ελλαδίτες και γι’ αυτό τον λόγο ουδέποτε επισκέφθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του την «απελευθερωμένη» πλέον Ελλάδα.
Εσύ ως νεώτερος συνεχίζεις έναν αγώνα πραγματικά ελληνικό, ανιδιοτελή, ρομαντικό, καθαρό και ασυμβίβαστο. Με την αριστοφανική «τεατράλε» αισθητική σου καυτηριάζεις τις ηθικές πληγές της χώρας μας, όχι της πατρίδας μας, γιατί η Ελλάδα είναι πατρίδα μόνον για τους λίγους Έλληνες που ζουν εδώ, ενώ για τους άλλους, τους πολλούς, τους επιδοτούμενους ελληνόφωνους και βαρβαρόφωνους (με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξεως), είναι απλά η χώρα γιατί χωράει πολλούς, «η Ελλάδα των πολλών», όπως μας το υπενθύμισε πρόσφατα ο συριζέϊκος πολυπολιτισμικός αχταρμάς, καταχειροκροτούμενος και υπερψηφιζόμενος από το εκκωφαντικό ποσοστό του 32% των έμβιων δίποδων ανθρώπινων όντων (όχι των κηφήνων, αυτοί στο βασίλειο των μελισσών εκπληρώνουν τουλάχιστον ένα σκοπό της φύσεως), των εχόντων δικαίωμα ψήφου.
Βλέπω ότι αγανακτείς με την εκκολαπτόμενη συνεκμετάλλευση του πλούτου του Αιγαίου. Δυστυχώς όμως για μια χώρα σε προϊούσα ηθική σήψη δεν υπάρχει άλλη λύση. Μια κοινωνία της οποίας οι εναλλακτικοί της πολιτικής πυλώνες (δικαιοσύνη, στρατός, αστυνομία, διανοούμενοι) δέχονται μοιρολατρικά και παθητικά νόμους των πολιτικών που επιτρέπουν και ευνοούν την αποφυλάκιση βαρυποινιτών και ειδεχθών εγκληματιών είναι μια κοινωνία υποταγμένων ραγιάδων. Μια κοινωνία που στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας αφήνει ελεύθερο το γήπεδο στους πολιτικούς για τέτοιου είδους εκτρωματικά και δολοφονικά νομοθετήματα στήριξης και θωπείας προς τον υπόκοσμο, είναι μια κοινωνία ψοφοδεής και φοβική που δεν πολεμά αλλά υποτάσσεται. Αυτό ως ένα τυπικό παράδειγμα της πτώσης, της έκπτωσης και του εκφυλισμού. Ο αναγνώστης μπορεί να συμπληρώσει τον κατάλογο της ανομίας, της αθλιότητας και της παραβατικότητας κατά το δοκούν.
Στην Αργεντινή πάντως, σε ανάλογες περιπτώσεις, οι πιέσεις από την ηγεσία του στρατού απέτρεπαν την ψήφιση αντιλαϊκών και εθνοκτόνων νομοθετημάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επεδίωκαν την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αναφέρομαι στον δημοφιλή ταξίαρχο Σεϋνελντίν (1933-2009) και τους κομάντος του, τους «κάραπινταδας» όπως ήταν γνωστοί από τα «βαμμένα πρόσωπά» τους στα πλαίσια της καμουφλαρισμένης ενδυμασίας τους. Αν κι εμείς ήμασταν όντως ικανοί να προστατεύσουμε την μείζονα πατρίδα από τις τουρκικές προκλήσεις στον θαλάσσιο χώρο μας, τα «Μπαρμπαρός» και τα «Φατίχ» θα βρίσκονταν τώρα στο βυθό από τις χελώνες των βατραχανθρώπων μας, που πολύ φοβούμαι ότι το μόνο «πεδίο δόξης λαμπράς» στο οποίο διαπρέπουν είναι αυτό των παρελάσεων και οι μόνες χελώνες που γνωρίζουν είναι οι καρέτα-καρέτα.
Ας μην όμως αδικούμε το σήμερα της ελλαδικής επικράτειας. Γνωστή άλλωστε η ρήση του Θουκυδίδη για τους πολιτικούς ότι γινόμαστε μονίμως «θεατές λόγων και ακροατές έργων», ότι αντί να βλέπουμε τα έργα τους και να ακούμε τους λόγους τους, βλέπουμε τις ομιλούσες φάτσες τους και ακούμε για έργα που πρόκειται να γίνουν και που ίσως να μην δούμε ποτέ. Ακόμα χειρότερο, οι γνώστες της Ιστορίας μας ξέρουν ότι οι Πέρσες δεν ήρθαν μόνοι τους στην Ελλάδα. Υποκινητές και σύμμαχοί τους οι άπειροι ημεδαποί μηδίσαντες, πολλοί εξ αυτών «μεγάλα ονόματα» που χρηματίζονταν και κατέφευγαν «οδοιπόροι στα Σούσα», στην αυλή του Μεγάλου Βασιλέως. Το ίδιο συνέβη και με τους Ρωμαίους και τους Τούρκους. Ήρθαν προσκληθέντες από τις «συμπολιτείες» και τους βυζαντινούς αυτοκράτορες αντιστοίχως, ως σύμμαχοι!!! Όταν μάλιστα ο Σπαρτιάτης βασιλεύς Αγησίλαος ο Μέγας γύρω στο 395 π.Χ. εισέβαλε ως τιμωρός στην Περσική αυτοκρατορία απειλώντας την με πλήρη κατάλυση, η Κόρινθος, η Αθήνα και άλλα λουλούδια στην κυρίως Ελλάδα χρηματίσθηκαν από τους Πέρσες και ξεσηκώθηκαν στο εσωτερικό, αναγκάζοντας τον Σπαρτιάτη βασιλιά να γυρίσει πίσω. Το μάθημα ελήφθη, γι’ αυτό και ο Αλέξανδρος ο Μέγας, εξήντα πέντε χρόνια μετά, τους άρπαξε όλους αυτούς από τα αυτιά και κάτω από τη στιβαρή του διοίκηση τους ανάγκασε να γίνουν και να συμπεριφερθούν σαν Έλληνες τη δεδομένη χρονική περίοδο στην οποία κυριάρχησε ο μεγάλος μας στρατηλάτης. Αντιδημοκράτης μεν, Έλληνας δε!!! Και ο νοών νοείτω.
Έτσι βάδιζε μέχρι τώρα η Ελλάδα, μια «χώρα ελάχιστων ηρώων και μυρίων προδοτών», όπως έγραψα κάποτε σε ένα ποίημά μου. Αυτούς τους ελάχιστους ήρωες αποζητάμε, αυτούς που αναδύθηκαν ξαφνικά μέσα στην κρίση και οδήγησαν το έθνος των Ελλήνων τουλάχιστον για κάποιο κρίσιμο χρονικό διάστημα στην αξιοπρεπή του επιβίωση. Όπως το έθεσε κάποτε ο Ίων Δραγούμης στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα», μας φτάνουν πια οι μάρτυρες, χρειάζονται ήρωες, αυτούς επιζητούμε.
Από αυτήν τη σκοπιά αξίζει και ο δικός σου αγώνας αφύπνισης των Ελλήνων. Έστω και αν το σύστημα σε λοιδορεί και σε αγνοεί. Δεν είναι τυχαίο ότι στη καθημερινή παρουσίαση των πρωτοσέλιδων των εφημερίδων από τα τηλεοπτικά κανάλια δεν υπάρχει «Μακελειό». Δεν είναι τυχαίο ότι αποκόπηκαν όλες οι τηλεοπτικές εκπομπές σου (και εκπομπές μας). Το σύστημα όταν δεν μπορεί να σε εξαγοράσει προσπαθεί να σε καταρρίψει. Υπάρχει όμως πάντα και η φωνή του Μαχάτμα Γκάντι: «Στην αρχή σε αγνοούν, μετά προσπαθούν να σε γελοιοποιήσουν, μετά να σε πολεμήσουν, και μετά… τους νικάς».
Υγίαινε. Τοξεύειν, ιππεύειν και αληθίζεσθαι: Τόξευέ τους καβάλα στο άλογο λέγοντας πάντα την αλήθεια!!!
Χρίστος Γούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου