Σχεδόν δύο χρόνια μετά την ανάληψη της διοίκησης του Δήμου Κατερίνης, η πόλη βιώνει μια πικρή, αδυσώπητη πραγματικότητα. Η θρυλούμενη αλλαγή, η διαφάνεια, η αξιοκρατία και το νοικοκύρεμα έχουν μετατραπεί σε σκιές ενός ψεύτικου, θορυβώδους αφηγήματος. Ο...
«Δήμος Πρότυπο», κάποτε υποσχόμενος πρότυπη διακυβέρνηση, έχει εξελιχθεί σε παράδειγμα θεσμικής και ηθικής παρακμής, σε μια διοίκηση που νοθεύει κάθε έννοια λογοδοσίας, αξιοπιστίας και δημόσιου συμφέροντος.
✔️Οικονομική διοίκηση υπό την εποπτεία του αυθαίρετου και του προκλητικού
Η πρώτη πράξη της νέας δημοτικής αρχής ήταν μια αιφνιδιαστική, αδικαιολόγητη αύξηση των δημοτικών τελών κατά 20%. Αντί για «νοικοκύρεμα», η πόλη φορτώθηκε ένα δάνειο 9 εκατομμυρίων ευρώ, αποτέλεσμα αδυναμίας προσέλκυσης εξωτερικών κονδυλίων και πλήρους απουσίας στρατηγικού σχεδιασμού. Οι απευθείας αναθέσεις έργων πολλαπλασιάζονται αδιακρίτως, συχνά σε πρόσωπα συνδεδεμένα προσωπικά με τον δημαρχιακό περίγυρο, ενώ οι διορισμοί «με μπλοκάκι» χωρίς σαφές καθηκοντολόγιο υπονομεύουν κάθε έννοια δημόσιας λογοδοσίας. Ο δήμος, υπό τη διοίκηση αυτή, μετατρέπεται σε προσωπικό προνομιακό φέουδο όπου η ατομική προτίμηση υπερκαλύπτει τη δημόσια υποχρέωση.
✔️Πολιτική αλαζονεία, αυθαιρεσία και εκτροπή από κάθε ηθική αρχή
Η πολιτική ζωή στον Δήμο Κατερίνης έχει κατρακυλήσει σε επίπεδα ασυδοσίας. Τα φαινόμενα λεκτικής και σωματικής βίας, οι ύβρεις, οι αλληλοκατηγορίες και οι προσωπικές εκδικήσεις έχουν γίνει κανόνας. Αντιδήμαρχοι επιτίθενται σε συναδέλφους και πολίτες, ενώ η ηγεσία καλύπτει τα ανομήματα, δημιουργώντας κλίμα ατιμωρησίας και εκτεθειμένης αυθαιρεσίας. Δύο βασικοί αντιδήμαρχοι ανεξαρτητοποιήθηκαν, καταγγέλλοντας μεθοδεύσεις, κλειστές ομάδες και πρόσωπα που δεν έχουν εργαστεί ποτέ.
Στην Κατερίνη έχουμε φτάσει στο «δημοκρατικό παράδοξο»: εκείνος που τολμά να αναδείξει προβλήματα βαφτίζεται «συκοφάντης», ενώ οι υπεύθυνοι εμφανίζονται ως θύματα. Η δημόσια συζήτηση υποκαθίσταται από μια αέναη βιομηχανία επικοινωνιακής λάσπης, που στόχο δεν έχει την αλήθεια αλλά τη σύγχυση και την παραπλάνηση των πολιτών. Οι μηνύσεις κατά πολιτών που τολμούν να εκφράσουν αντίθετη άποψη δεν λειτουργούν ως μέσο προστασίας· αποτελούν παράσημο θρασύδειλου αυταρχισμού, έκθεσης και συστηματικής φίμωσης της λογικής και του δημοκρατικού διαλόγου.
✔️Η πόλη σε κατάσταση εγκατάλειψης και παρακμής
Ο δημόσιος χώρος της Κατερίνης αποτελεί καθρέφτη αυτής της διοικητικής κατάρρευσης: παιδικές χαρές επικίνδυνες, υπαίθρια γυμναστήρια σε κατάσταση εξαθλίωσης, ληγμένοι πυροσβεστήρες, δημοτικά οχήματα χωρίς ασφάλιση, ηλεκτρικά ποδήλατα να σκουριάζουν σε αχρηστευμένες αποθήκες, αρδευτικά δίκτυα και αγροτική οδοποιία εγκαταλελειμμένα. Καμία νέα χρηματοδότηση, κανένα έργο στρατηγικής σημασίας, μόνο φωτογραφίες σε έργα άλλων και η προβλήτα της Παραλίας ξανά κλειστή. Το αποτέλεσμα είναι η πόλη να πορεύεται προς τα πίσω, σε μια μόνιμη κατάσταση αδράνειας και εγκατάλειψης.
✔️Όταν η εξουσία χάνει κάθε ηθικό έρεισμα
Ο δήμαρχος φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει το υποτιθέμενο ηθικό του πλεονέκτημα. Η φωνή του υψώνεται, οι απειλές πληθαίνουν, τα «βραχιολάκια» και οι φανταστικοί εχθροί γίνονται εργαλεία πολιτικής τρομοκρατίας. Η ΔΕΥΑΚ λειτουργεί με «πράσινα μπλοκάκια», θυμίζοντας ιδιωτικό γραφείο ευνοουμένων. Η διοίκηση έχει μετατραπεί σε ιδιότυπο σερίφη που αποφασίζει αυθαίρετα και εργαλειοποιεί τους θεσμούς, μετατρέποντας την αυτοδιοίκηση σε πεδίο προσωπικών εκδικητικών λογαριασμών.
Η αντιστροφή ρόλων, η λογική της ατιμωρησίας, η συστηματική φίμωση όσων τολμούν να καταγγείλουν, η παραβίαση νόμων και διαδικασιών συνθέτουν μια εικόνα διοίκησης που δεν έχει καμία σχέση με δημοκρατική αυτοδιοίκηση. Η Κατερίνη πλήττεται καθημερινά, οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους και η ίδια η έννοια της πολιτικής γίνεται εργαλείο μικροεξουσίας και αλαζονείας.
Η κατάσταση στον «Δήμο Πρότυπο» δεν είναι απλώς απογοήτευση· είναι θεσμικό ατύχημα σε πλήρη εξέλιξη. Ο δήμος έχει μετατραπεί σε παράδειγμα αλαζονείας, αυθαιρεσίας, αδιαφάνειας και ανικανότητας, με συνέπειες που πληρώνουν οι πολίτες και η ίδια η Δημοκρατία. Η αυτοδιοίκηση δεν είναι παιγνίδι προσωπικών στρατών ούτε πεδίο εκδίκησης και συκοφαντίας· είναι σχολείο δημοκρατίας. Όταν το σχολείο αυτό καταρρέει, δεν θρυμματίζεται μόνο η εικόνα μιας δημοτικής αρχής — θρυμματίζεται η ίδια η εμπιστοσύνη στην πολιτική, και μαζί της η ελπίδα για πρόοδο, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Η Κατερίνη αξίζει κάτι πολύ περισσότερο από κραυγές, αυθαίρετες αποφάσεις και θεσμική ατιμωρησία. Αξίζει έναν Δήμο που σέβεται τους πολίτες του, τη δημοκρατία και το κοινό συμφέρον. Και κάθε πολίτης που παραμένει σιωπηλός απέναντι σε αυτό το θέατρο της αλαζονείας γίνεται, εκούσια ή ακούσια, συνένοχος σε αυτή τη θεσμική κατάπτωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου