28η Οκτωβρίου 1940

28η Οκτωβρίου 1940

Του Δημήτρη Ι. Παπαδημόπουλου, Δικηγόρου Λαρίσης.

«Αι Ιταλικαί στρατιωτικές δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημετέρα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους»

Συγκλονιστική η δωρική λιτότητα του πρώτου πολεμικού ανακοινωθέντος.

Η πολεμική μηχανή του Χίτλερ έχει αρχίσει ήδη να κατασπαράσσει τα κράτη. Η Αυστρία προσαρτάται, η Πολωνία υποκύπτει σε 4 μέρες, η Τσεχοσλοβακία γονατίζει, η Δανία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο καταθρυμματίζονται εν μία νυκτί. Η Γαλλία ανθίσταται για λίγες ημέρες. Οι υπόλοιποι λαοί παραδίδονται, κατατάσσονται στους συμμάχους του Άξονος ή τηρούν στάση ουδετερότητος.

Η ανθρωπότητα –σχεδόν ολάκερη- αυτοβούλως ισοπεδώνει τη φυσιογνωμία της, ποδοπατεί την αξιοπρέπεια της. Και ενώ το πρόσωπο της γης και τα χώματα των πατρίδων αιμόφυρτα σέρνονται μέσα στην Ιστορία, μια χώρα, μια πατρίδα - κατ’ εξοχήν - δε επιτρέπει στην υποταγή και τη σιωπή να διολισθήσει σε οκνηρή απόδραση από το χρέος. Η δική μας πατρίδα.

28^η Οκτωβρίου 1940. Ημερομηνία ορόσημο για την ιστορία όλης της ανθρωπότητος.

Άγρια χαράματα της Δευτέρας 28^ης Οκτωβρίου, η Ιστορία αναμένει επιτακτικά μία απάντηση. ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Ο Ιωάννης Μεταξάς αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης, την ώρα που το πνεύμα συντρίβει την ύλη, που η ψυχή κυριαρχεί. Και χωρίς κανέναν ενδοιασμό στο τελεσίγραφο του Γκράτσι και του Μουσολίνι, προφέρει το μεγάλο «ΟΧΙ», που η ηχώ του αντηχεί διαπεραστικά μέσα στη νύχτα. Η ιαχή σκίζει σαν αστραπή τους λόγγους, τα βουνά, τις θάλασσες, τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδος κι ένα νέο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» ορθώνεται βροντόφωνα.

Οι Έλληνες ξυπνούν. Παραμερίζουν τα όνειρα. Επιστρατεύουν τη μνήμη της Ιστορίας. Ανασυντάσσονται.

Μόνοι μας σχεδόν, ενώπιον του καθήκοντος και του προορισμού μας, υπερβαίνουμε τη μοίρα ολοκλήρου της γης. Ανασταίνουμε την ελπίδα. Ως αιώνιοι έφηβοι και ανδρείοι, σφραγίζουμε με την απόφασή μας και το αίμα μας τις έννοιες του ηρωϊσμού και της Λευτεριάς.

Άμαξες, τραίνα, υποζύγια, κάρα επιστρατεύονται και μεταφέρουν την Ελληνική ψυχή στο μέτωπο.

Οι Εύζωνοι με τις φουστανέλες, οι Έλληνες στρατιώτες ορμούν και νικούν. Κι ας τους έχουν γύρω κυκλώσει οι ψυχές των νεκρών. Οι γυναίκες της Πίνδου, αν και αδύναμες, καχεκτικές και εξαντλημένες από τις κακουχίες, κουβαλούν πυρομαχικά στο πεδίο της μάχης.

«Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» θα γράψουν οι Εφημερίδες της Ευρώπης. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατούν. Κερδίζουν χρόνο σε όφελος της ανθρωπότητος και σηματοδοτούν καθοριστικά την τελική έκβαση του αγώνα. Τη νίκη του Δαυίδ έναντι του Γολιάθ. Του δικαίου κατά της αδικίας. Το ακατόρθωτο γίνεται πραγματικότητα. Το πνεύμα νικά την ύλη, η ψυχή τη λογική.

Αυτό είναι το φάσμα της ουσίας του ’40. Όμως το ’40 το κατορθώσαμε χθες. Σήμερα καλούμαστε να το κρίνουμε. Να νοιώσουμε τις αξιώσεις της Ιστορίας μας. Τους σύγχρονους κινδύνους, την ύπαρξή μας, το χρέος μας.

Η 28^η Οκτωβρίου και το Έπος του ’40, αναζητά αντιστάθμισμα και δικαίωση στο παρόν. Απέναντι στις αναθυμιάσεις του Μνημονίου και όσων το εψήφισαν. Απέναντι στην κάθε Ρεπούση και κάθε Δραγώνα και στο κάποτε Υπουργείο ΄΄Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων΄΄. Απέναντι στο συγγραφέα Κυριάκο Ντελόπουλο που στη σελίδα 44 του βιβλίου της Ε΄ δημοτικού (α΄τεύχος), που φέρει ως τίτλο ΄΄Η Ιταλία μας εκήρυξε τον πόλεμο΄΄, αλλά ως υπότιτλό του ΄΄Εμείς κρυφτήκαμε στο υπόγειο΄΄, λες και ήμαστε κότες, ενώ η αλήθεια είναι ότι, εκείνες τις μέρες, ο λαός μας ΄΄μεθούσε με τα’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα και πανηγυρίζαμε θαρραλέοι προς το μέτωπο και υπέρ της Πίστεως και του Γένους! Και που δήθεν τα παιδιά μας δε θέλανε να αισθάνονται περηφάνεια και έτρεχαν να κρυφτούν!

Δεν ήμαστε ζήτουλες της Οικουμένης. Ξαποσταίναμε για λίγο στις αετοράχες της Πίνδου και συνεχίζαμε τον αγώνα, με μπροστάρισα την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγιά μας, δοξάζοντας όλο τον ελεύθερο κόσμο.

Αντισταθήκαμε στην περσική εισβολή. Ορθώσαμε το ΄΄Μολών λαβέ΄΄. Είπαμε το ΟΧΙ δια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου το 1453, το ΟΧΙ δια του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού – του ενός έναντι μυρίων – απέναντι στο πάπα, που ζητούσε την πλήρη υποδούλωση της Ορθοδοξίας μας στη λατινόφρονα Δύση. Οι Σουλιώτες, επίσης, το ίδιο έπραξαν. Οι Μεσολογγίτες κατά την ηρωϊκή των έξοδο. Οι Κύπριοι στους Βρετανούς. Οι σύγχρονοι απέναντι στο κατάπτυστο και προδοτικό σχέδιο Ανάν. ΚΑΙ ΤΑ ΟΧΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Τώρα που υπομένουμε μια μεγάλη κρίση, ηθική, πνευματική, οικονομική, τώρα που το ΟΧΙ γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο…τώρα θα πούμε άραγε στο σύγχρονο Ιταλό Πέσβη – Μέρκελ κ.λπ., το ΄΄Alors c’ est la guerre΄΄ και στα ελληνικά: ΄΄Λοιπόν, έχουμε πόλεμον΄΄, όπως είπε ο Μεταξάς;! Έναντι του Κυπριακού προβλήματος, του Μακεδονικού ζητήματος, του Βορειοηπειρωτικού, έναντι των εθνικών μας θεμάτων, έναντι της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας, έναντι όλων των κρισίμων θεμάτων, που αναμένουν απάντηση από εμάς τους σύγχρονους Έλληνες και ηγέτες μας. Ένα ταπεινωτικό «ναι» θα ψελλίσουμε ή το μεγάλο «ΟΧΙ»!.