«αίμα, δάκρυα και ιδρώτα»

Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ, όταν η κυβέρνηση θα γιορτάζει τα δεύτερα γενέθλιά της και θα σβήνει τα κεράκια, εγώ θα σβήνω από αξιοπρεπής πολίτης και, μάλλον, μαζί μου, θα σβήνει και η χώρα που ξέραμε. Οι φίλαθλοι του κυβερνώντος κόμματος θα τραγουδούν «Να ζήσεις ΠΑΣΟΚ μας και χρόνια πολλά» κι εγώ θα έχω περάσει από την εφορία, θα έχω πληρώσει την έκτακτη εισφορά, το τέλος επιτηδεύματος και τη δόση του φόρου και θα αναρωτιέμαι πώς θα ζήσω, από εδώ και μετά, άφραγκος. Την ημέρα των γενεθλίων, κάποιοι «μπασμένοι» θα περιμένουν να πάρουν το κομμάτι της τούρτας που τους αναλογεί κι εγώ θα περιμένω τα ΕΤΑΚ του 2009, του 2020 και του 2011, τον λογαριασμό της ΔΕΗ, με το έκτακτο χαράτσι, τα τέλη κυκλοφορίας κι ό,τι άλλο θα έχει αποφασιστεί από το Υπουργικό Συμβούλιο, προκειμένου η χώρα να πεθάνει έχοντας κατακτήσει την αξιοπρέπειά της και να μη νιώθει ντροπή ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που είναι και υπέρβαρος κι άμα στεναχωριέται κινδυνεύει κι από κανένα εμφραγματάκι. Την ημέρα που η κυβέρνηση θα γιορτάζει τα δεύτερα γενέθλια της και οι πενήντα, σχεδόν, υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί θα αλληλοσυγχαίρονται και θα ανοίγουν σαμπάνιες, επειδή, πέραν κάθε προγνωστικού, έχουν εισπράξει από 28 ως 30 «αποζημιώσεις», και θα εύχονται να τις σαρανταρίσουν, περίπου εκατό Ελληνες συμπολίτες μου, ή θα αγωνιούν για το αν θα είναι αυτοί που πάνε στην εφεδρεία ή θα έχουν ήδη λάβει το Φύλλο Πορείας προς αυτήν. Και θα τα ’χουν βάψει μαύρα. Την ίδια ημέρα, αναρίθμητοι συμπολίτες θα σκέπτονται πώς να αντιμετωπίσουν το πιθανό κόψιμο του ηλεκτρικού ρεύματος. Ισως μια φουφού για το μαγείρεμα, ένα φανάρι αντί ψυγείου, δυο λάμπες λουξ για φωτισμό κι ό,τι άλλο τους πει η ογδοντάχρονη γιαγιά τους πως χρησιμοποιούσαν το 1948, τότε που η ΠΑΟΥΕΡ δεν μπορούσε να δώσει ρεύμα σε όλους. Την ημέρα που η κυβέρνηση θα εορτάζει τα δεύτερα γενέθλιά της, εγώ και πολλοί άλλοι θα θυμόμαστε τη ρήση του Βενιζέλου «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα» και θα σκεφτόμαστε πως, για να ιδρώσεις, πρέπει να έχεις δουλειά και θα κλαίμε με μαύρο δάκρυ επειδή δεν έχουμε άλλο αίμα να μας πιούνε. Και θα έχουμε συνειδητοποιήσει για τα καλά πως, από τον Οκτώβριο του 2009, περάσαμε δύο χρόνια με μια γεν(ά)θλια κυβέρνηση. Κουράγιο, Ελληνες; Πού κουράγιο!