Τότε και τώρα…

Τότε και τώρα…

ΑΡΘΡΟ

Νανά Στ. Παπαϊωάννου

φιλόλογος-ποιήτρια

«…και παρήν ομού κλύειν

πολλήν βοήν, ω παίδες Ελλήνων ίτε,

ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε

παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη,

θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών»

(Αισχύλου «Πέρσαι»)

  

  

     Τότε, το 480 π.Χ, πριν από 2500, περίπου, χρόνια, όταν ο Ελληνικός κόσμος της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας κινδύνευε να χάσει, μια για πάντα, την ελευθερία του και την κυριαρχία του στην Ελληνική Επικράτεια. 

 

Τότε, που η ιμπεριαλιστική δύναμη της Περσικής αυτοκρατορίας, με τις απειράριθμες στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις της, προήλαυνε, σκορπώντας το θάνατο, καίγοντας και καταστρέφοντας, υποχρεώνοντας τη σύμπραξη στην εκστρατεία, των, καθ’ οδόν, υποδουλωμένων κατοίκων των ελληνικών πόλεων.

Τότε, που, ως στόχος των Περσών βασιλέων τέθηκε η υποδούλωση, όχι μόνον, της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, απαιτώντας «Γην και ύδωρ».

Τότε, λοιπόν, οι ενωμένες Ελληνικές στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις, ξεπερνώντας τις οποιεσδήποτε, μεταξύ τους, διαφορές, στο θέμα της ηγεσίας και, όχι μόνον, ένωσαν τον παλμό της ψυχής τους, τα κοινά ιδεώδη της φυλής τους, την αγάπη για την ελευθερία και την Πατρίδα, το σεβασμό στα πατρογονικά εδάφη, ην υπεράσπιση των προγονικών τάφων, των βωμών και εστιών. Και βροντοφώναξαν με μια φωνή:

«Νυν υπέρ πάντων αγών!»

Και νίκησαν τους απειράριθμους εχθρούς, κατατρόπωσαν τις αήττητες Περσικές δυνάμεις, έδωσαν ένα καλό μάθημα στην αλαζονεία της απόλυτης εξουσίας των Περσών βασιλιάδων.

  Αλίμονο! πόσο απέχει το «Τότε» από το «Σήμερα! Πόσο ψευδοτόκο και άρρωστο φαντάζει το σύγχρονο πολιτικοϊδεολογικό κατεστημένο, που καταφέρνει, όχι πάντα με νόμιμα μέσα, να βρίσκεται στην εξουσία.

Πόσο διαφέρουν οι σύγχρονοι «σωτήρες» της Πατρίδας μας από τους, τότε ανδραγαθήσαντες και ελευθερωτές της Ελλάδας, αφού, «ελαφρά τη συνειδήσει», δίνουν «Γην και ύδωρ» στους επίβουλους «φίλους» ή και εχθρούς μας!

Άραγε, το χώμα που πατάμε, τα δάση μας και ο πλούτος, που κρύβουν βαθειά μέσα τους, το απέραντο Αιγαίο, το κατάσπαρτο με πανέμορφα μικρά και μεγάλα νησιά το λαμπερό στερέωμα, που μας σκεπάζει, τι θα σιγοψιθυρίζουν αναμεταξύ τους, μετά τις άνομες και παράνομες συμφωνίες, που έχουν υπογραφεί, από απάτριδα χέρια;

Άδειοι από αξίες και ιδανικά, οι σύγχρονοι λιμοκοντόροι της πολιτικής, κινούμενοι από ιδιοτέλεια και φιλόδοξη ματαιοπονία, χαμερπή κενοδοξία, πρώτιστα ενδιαφέρονται να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Λυμαίνονται την εξουσία και μηρυκάζουν τις ίδιες πολιτικολογίες-μωρολογίες, για να δικαιολογήσουν τα τραγικά τους λάθη.

Όχι, πως τότε δεν γίνονταν λάθη, όχι πως έλειπαν, ακόμη, και προδότες από το τότε πολιτικό προσκήνιο ή παρασκήνιο, μα ήταν αμελητέες μονάδες ή μεμονωμένες, που κατατροπώνονταν από τη γενική κατακραυγή.

Δυστυχώς, η έλλειψη, εσκεμμένα, ουσιαστικής παιδείας, ακόμη, και απ’ αυτούς που επιδιώκουν να κατακτήσουν αξιώματα, η απαξίωση της διδαχής από το ιστορικό παρελθόν, η καταστρατήγηση της έννοιας της δημοκρατίας και από τους ίδιους τους κυβερνώντες, η παραχώρηση σημαντικών δημόσιων θώκων σε ανάξιους οδήγησαν την Πατρίδα μας στη σημερινή κατάρρευση.

Η αγάπη και η προσήλωση σε υψηλά ιδανικά λοιδορείται ως αναχρονισμός.

Αντίθετα, η απαξίωση πατροπαράδοτων θεσμών και αξιών, η μίμηση ευτελών και αρνητικών προτύπων, η χάλκευση της ιστορίας μας υποθάλπονται και πλασάρονται ως προοδευτική αντίληψη, στα πλαίσια μιας Παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.

Νεόκοποι δικολάβοι της πολιτικής, χωρίς πολιτικό ανάστημα, επέτρεψαν, στο παρελθόν, και συνεχίζουν να επιτρέπουν, στο παρόν, την ασύστολη και ωμή επέμβαση ξένων πολιτικοοικονομικών παραγόντων, του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος στα τεκταινόμενα της Πατρίδας μας.

Η έννοια της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας έπαψε να υπάρχει για τον Έλληνα πολίτη, που υφίσταται, εδώ και μερικά χρόνια, έναν πρωτοφανή και ανελέητο πόλεμο από τους ίδιους τους κυβερνώντες και τα επιτελεία τους.

Επιβάλλουν νόμους και θεσμοθετούν κανόνες, αναιρώντας όσα είχαν υποσχεθεί προεκλογικά, δικαιολογώντας την ανακολουθία τους με ανακρίβειες και ψευδείς μωρολογίες. Έχουν φτιάξει τους κανόνες του δικού τους Δικαίου, απεμπολώντας την ίδια την έννοια της Δικαιοσύνης. Θεωρούν πως ασκούν την εξουσία σε αγέλες ζώων ή σε ανεγκέφαλους πολίτες, επειδή, έτσι, τους βολεύει, κλείνοντας τα αυτιά τους στις απεγνωσμένες φωνές διαμαρτυρίας, στην απαίτηση για σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς. Ξεχνούν πως «αυτό το ζώο το μανό», που λέει και ο ποιητής μας, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, τα ’χει τετρακόσια, γνωρίζει το δίκαιο και το άδικο, κι ας άγεται και φέρεται, κάποιες φορές, από τους δημοκόπους της κομματικής μέγγενης.

Τότε, η δημοκρατία μεγαλουργούσε, με την άψογη εφαρμογή της, από άρχοντες και πολίτες, με βασικό γνώμονα την εφαρμογή των νόμων, απ’ όλους, όπως πίστευαν «ως ο νόμος κελεύει… εστί δημοτικόν»!

Σήμερα, οι νόμοι ή ψηφίζονται για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας ή απεμπολούνται από τους ίδιους τους κυβερνώντες.

Τότε, η δημοκρατία γεννοβολούσε τον χρυσό αιώνα του Περικλή, με τα υψηλά επιτεύγματα στο πνευματικό, το καλλιτεχνικό και, γενικότερα, στο πολιτιστικό πεδίο, μεταλαμπαδεύοντας στις μεταγενέστερες γενιές τα φώτα του πολιτισμού, κληροδοτώντας στο σύγχρονο κόσμο τις υψηλές έννοιες του ανθρωπισμού.

Σήμερα, η δημοκρατία, διάτρητη από τα καρκινώματα της ιδιοτέλειας, από την καταρράκωση των θεσμών, την απαξίωση θεσμοθετημένων αρχών, πνέει τα λοίσθια.

Τότε, ο απλός πολίτης ήταν μια βασική δυναμική στην ανάληψη αποφάσεων και στην εφαρμογή τους, αποβλέποντας, πάντα, στο καλό του κοινωνικού συνόλου, στην ανάπτυξη και την πρόοδο, με γενικότερη και ειδικότερη σημασία.

Απολάμβανε αυτά που δικαιούνταν, από ένα κράτος πρόνοιας, μα

ανταποκρίνονταν και στις οιεσδήποτε υποχρεώσεις του, απέναντι σ’ αυτό το κράτος.

Σήμερα, οι Έλληνες πολίτες, ιδιαίτερα, των μικρομεσαίων στρωμάτων, χτυπιούνται απάνθρωπα από την πρωτοφανή και ανάλγητη επιβολή φόρων, από τα λεγόμενα χαράτσια και κάθε είδους εκβιαστικές νομολογίες-τροπολογίες, μέχρι την τελική τους εξόντωση. Η νεολαία μαραζώνει και φυτοζωεί στο περιθώριο, χτυπημένη από την πρωτοφανή ανεργία ή παίρνει το δρόμο της μετανάστευσης για να καταθέσει τις γνώσεις και όλη την ενεργητικότητά της στην πρόοδο και ανάπτυξη άλλων κρατών.

Τότε, η ομοψυχία και η ανάληψη ευθυνών μπρος στο ύψιστο καθήκον της σωτηρίας της Πατρίδας εμεγαλούργησε. Πατάχθηκε η αφροσύνη και η παραφροσύνη των εχθρών.

Σήμερα, οι ιθύνοντες καθημάζονται μέσα στον κυκεώνα των κομματικών αντιθέσεων, φοβούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε θέματα μείζονος σημασίας για την ίδια την Πατρίδα μας, όπως αυτό της εθνικής κυριαρχίας και της προστασίας του εθνικού και πολιτιστικού μας πλούτου. Αποδεικνύονται, έτσι, κατώτεροι των περιστάσεων.

Δυστυχώς, αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν πως η ιστορία καταγράφει, δη, στο σκληρό της δίσκο τα έργα και τις ημέρες τους με μελανά και ανεξίτηλα γράμματα.

Νανά Στ. Παπαϊωάννου

φιλόλογος-ποιήτρια