Τρία πουλάκια κάθονται πάνω σε ένα κεφάλι
το ένα το κουτσούλισε και τώρα ποιος το πιάνει.

Λερώθηκε μα τ΄αγαπώ και πως να το φιλήσω
το κεφαλάκι το γλυκό που θέλω ν΄ αγαπήσω.

Τρία πουλάκια κάθονται επάνω στο περβάζι
και το στερνό που κατουρεί ευθύς τον λόγο βγάζει.

Αγαπητοί μου άνθρωποι, γέροι και ΄σεις οι νέοι
χαρείτε τώρα την ζωή για όσο το αίμα ρέει.

Τι λέει μωρέ αυτός ο νιος, το άβγαλτο κοπέλι
η κότα λέει ή το αυγό πρώτο θέλει να γένει;

Το ρήμα ή το ουσιαστικό πρώτο πιο είν, στη γέννα
και σεις ωρέ φιλόσοφοι, πιάστε τώρα την πένα.

Την πένα αυτή του μπουζουκιού να χαίρουν τα κορίτσια
να τραγουδούν και να θωρούν πως χάθηκαν τα βίτσια.

Νάτανε λέει εδώ ωρέ, δυο όμορφα κοράσια
να ΄χαμε λέει και έν΄ ταψί με ώριμα κεράσια.

Και την κουτσίν στην αγκαλιά αυτήν της Κατερίνας
να χα εδώ με δυο φιλιά στο πλάι της καντίνας.

Αυτήν να ΄χα εδώ να δώσω την αγάπη
και ύστερα λέει από αυτό να λιώνω απ΄τα πάθη.

Τα πάθη μου τα κάλλη μου αυτά να μην τα χάσω
τώρα που είμαι εγώ ο νιος και όχι πριν γεράσω.