"Ντρέπομαι.."
Μια μέλλουσα μητέρα κάηκε ζωντανή. Στην κοιλιά της είχε ένα έμβρυο τεσσάρων μηνών... Οι φονιάδες δεν είναι μόνο δολοφόνοι του παρόντος. Είναι και δολοφόνοι του μέλλοντος. Αδιαφορώ για το τι σπάσανε, τι κάψανε, τι διέλυσαν μπροστά στο θάνατο μιας αγέννητης ζωής. Εδώ θα σταθώ. Αυτό που κάνετε δεν είναι επανάσταση κύριοι. Είναι ξεφτίλα. Η μεγαλύτερη αξία της ζωής , η μητέρα και μαζί της η ίδια η ζωή ...
έπεσαν θύματα της ψευτοεπαναστατικής σας λύσσας. Αίσχος.
Το σημερινό κείμενο είναι ένα email που έλαβα απο έναν χρήστη. Δεν είναι δικό μου κείμενο. Το αναρτώ και κρύβομαι στη ντροπή μου για τα εγκλήματα κατά της ζωής που έγιναν σήμερα...
Ντρέπομαι... Και νιώθω αηδία και οργή και όλα.
Ντρέπομαι επειδή τελικά είμαστε ένας λαός που δεν μπορεί να εκφράσει ποτέ την αγανάκτηση του για αυτό που τον πνίγει, χωρίς να τα κάνει σκατά στο τέλος.
Ντρέπομαι γιατί ξέρω ότι έχω κι εγώ τη δική μου ευθύνη για όλα αυτά, γιατί τόσα χρόνια πίστευα σε ανθρώπους που δεν έπρεπε. Ή ακόμη κι αν δεν τους πίστευα μερικές φορές, θα πήγαινα να τους ψηφίσω. Ντρέπομαι για όλους τους ανεξαιρέτως.
Ντρέπομαι γιατί ακόμη και τώρα, δε θα καταλάβει κανείς τι τελικά έγινε. Δε θα το καταλάβουν, όχι γιατί δεν μπορούν αλλά επειδή δε θέλουν. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Οι φτωχοί στο πνεύμα, άλλωστε, είναι μακάριοι.
Ντρέπομαι γιατί υπήρξαν άνθρωποι που λυπήθηκαν επειδή υπήρξε αναστολή της απεργίας και έπρεπε να δουλέψουν. Μην χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας εμείς, λες και όλα αυτά γίνονται αλλού. Λες και δε θα μπορούσε να τύχει στην οικογένεια μας, σε φίλους μας, ή σε εμάς τους ίδιους αυτό.
Ντρέπομαι όχι γιατί η Ελλάδα θα είναι απαγορευμένη χώρα για τους τουρίστες, αλλά γιατί θα είναι σε λίγο απαγορευμένη χώρα για τους Έλληνες.
Νιώθω αηδία και οργή, γιατί ξέρω πόσο φταίω κι εγώ για όλα αυτά. Πόσα φταίει η οικογένεια μου, πόσο φταίμε όλοι μας.
Πονάω γιατί μια κοπέλα που θα έφερνε στον κόσμο μια ζωή, έχασε τελικά τη δική της. Επειδή ένας μαλάκας πέταξε μια μολότωφ. Επειδή ακόμη και τώρα δε θα έχει συνειδητοποιήσει τι έχει κάνει.
Ντρέπομαι επειδή στην Ελλάδα θα γίνονται πράγματα που βλέπαμε μόνο σε χώρες της Ν. Αμερικής και εμείς γελούσαμε, νιώθω αηδία και για τον εαυτό μου γιατί πάντα συντελούσα -ακόμη κι αν δεν το καταλάβαινα τότε- στο να φτάσουμε εδώ και πονάω επειδή έπρεπε να φτάσουμε εδώ για να καταλάβω, να καταλάβουμε κάποια πράγματα. Αν τα καταλάβουμε. Πού δε θα το καταλάβουμε...
gazzeta
Share on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου